Alweer bijna een jaar geleden schreef ik ons klusverhaal met onze voortuin-verbouwing in de hoofdrol: Klussen met kinderen. Inmiddels zijn we beland in eenzame, saaie Coronatijd en krijgt ons klusverhaal spontaan een vervolg. Net als menig mede-Nederlander hebben wij uit pure verveling de handen maar weer eens uit de mouwen gestoken en ook tuin nummer 2 gaat volledig op de schop. Waar ik er blind vanuit ging dat er ook deze verbouwing weer niets uit mijn handen zou komen, kwam ik er gelukkig al snel achter dat verbouwen met een peuter heel anders werkt dan verbouwen met een dreumes.
Wat het verschil precies is, kan ik niet in een zin samenvatten. Het is in ieder geval veel meer dan alleen 365 dagen, een paar kilo/centimeter en dit keer de achter- in plaats van de voortuin.
Ook deze tuinverbouwing ben ik, volgens de traditionele rolverdeling waar ik absoluut niet in zou vervallen, gewoon weer goed voor het zetten van koffie, bakken van broodjes, halen van bier en zorgen dat het onze lieftallige klussers aan niets ontbreekt. Daarnaast zorg ik er ook deze keer weer voor dat onze dochter zo nu en dan nog iets eet of drinkt. Een van de eerste, grote verschillen tussen vorig jaar en nu is dat ze daar nu zelf ook wel voor zorgt.
‘Doei, klussen, Timmie, koekjes’
Wanneer mevrouw de poortdeur op een onbewaakt moment open ziet staan, ziet zij haar kans schoon. Ze verraadt zichzelf domweg door ons luidkeels gedag te zeggen met de woorden: ‘Doei, klussen, Timmie, koekjes’, wat inhoudt dat mevrouw op haar veel te kleine loopfietsje de straat uit rijdt op weg naar Ome Timmie en tante Maart. Ome Tim en tante Marije zijn namelijk een aantal maanden geleden enkele straten bij ons vandaan komen wonen en ik heb onze dochter dagenlang moeten vertellen dat papa er niet was, omdat Ome Timmie (na menig verhuizing van onze kant) nog wat klusuurtjes van papa tegoed had. Inmiddels weet mevrouw haarfijn de weg naar Ome Timmie en tante Maart en als het aan haar ligt, fiets zij elke dag een keer of vijf langs om te kijken of zij thuis zijn (lees: of zij koekjes hebben).
Naast het feit dat ze haar eigen eten gaat zoeken 😉 kun je een peuter ook gewoon een taak geven in plaats van je dreumes op te moeten sluiten in een campingbedje, omdat ze anders alleen maar potgrond zit te eten. Op haar manier heeft zij inmiddels al heel wat zand verzet, ik had het liever in de tuin dan in mijn haar maar goed, het gaat om het idee. Ze was er zo heerlijk, ondeugend giechelend mee bezig. Ook tijdens het sjouwen van stenen naar de puinbak, kwam mevrouw zo nu en dan een klinkertje brengen, waar ik natuurlijk enorm mee geholpen was, dat begrijp je.
Daarnaast is een peuter in de bouwmarkt een enorme uitkomst wanneer je hen kunt vragen het wagentje goed tegen te houden, zodat jij rustig al die zware opsluitbanden kunt inladen.
Nouja, écht ideaal is anders. Dat jaarlijkse klussen met kinderen houden we er maar gewoon in, tenminste als deze trend zich voortzet en het ieder jaar dit stukje beter gaat? Tegen de tijd dat ze 18 is, kan ze zelf het hele huis verbouwen!
Mama-Ri 