Klussen met kinderen

De zomer is gister dan eindelijk officieel begonnen en deze week staat er meteen een beste hittegolf voor de deur. Waar vele mensen temperaturen rondom de 30 veel te heet vinden, daar genieten wij dubbel en dwars. Zeker nu onze tuin dreumesproof is.

Met de airco op mij gericht, op deze 2^e zomerdag, bedenk ik me dat het dus alweer een kwartaal geleden is dat de lente begon. En voordat de lente begon, begon het bij ons te kriebelen. Te kriebelen in de zin van figuurlijke vlinders in je buik en letterlijk de bloemetjes buiten willen zetten.

Maar, ik zal dit klusverhaal even bij het begin beginnen…

Toen wij 3 jaar geleden in ons huis kwamen wonen, was mijn enige échte voorwaarde dat we de badkamer er van top tot teen uit zouden slopen. En zo geschiede… Die vreselijke, gestucte, paarse muren, werden betegeld. Alles wat er in stond, werd met bruut geweld verwijderd en triomfantelijk uit het raam gegooid. De douchekabine van 1,50 bij 1,50 meter werd vervangen door een hoekbad. Een hoekbad met ingebouwde muziek, verlichting, jets en bubbels. Zo’n bad waarbij iedereen je voor gek verklaard, maar het eigenlijk te chill voor woorden is. De hele badkamer eruit, mijn enige échte voorwaarde dus: Een project dat weken duurde, waardoor we na ons werk, elke avond stonden te klussen in het huis waar we ook al in woonden. En klussen in de badkamer betekent vrijwel automatisch dat je geen douche hebt, dus moesten we douchen bij onze pappie en mammie. Met mijn strandtas, handdoekje, shampoo, föhn etc. liep ik iedere avond de straat uit, om bij mijn vader (ideaal, een straat verderop) te gaan douchen. Camping life, to the max. Op wat irritaties na, best prima te doen als jong stel zonder kinderen.

We wonen inmiddels dus ruim 3 jaar in ons paleisje. Toen begonnen bij de badkamer, hebben we hierna al menig project aangepakt.

En zo nu: de tuin. Moet ook wel lukken, toch?

Het enige dat nu anders is, is dat we geen jong stel zonder kinderen meer zijn. Toen ik zwanger was stond ik, tot grote verontwaardiging van sommige voorbijgangers, gewoon nog op een laddertje de kozijnen te schilderen. Maar waar we voorheen alle projecten samen aanpakten, komt er voor mijn gevoel nu niets meer uit mijn handen. Eerlijk gezegd heb ik er nooit echt bij stil gestaan dat dit soort dingen heel anders werken als je een kind hebt. En daar komt dan nog bij dat ik me altijd een enorm geëmancipeerde vrouw voelde, maar wij nu ongemerkt toch lijken terug te vallen in de traditionele rolverdeling.

Oftewel, mijn vriend en onze halve vriendengroep staan zich lichamelijk enorm uit te sloven in de tuin. Er wordt een geul van 9 meter gegraven, een fundering gestort, stenen weggesjouwd en een kuub of 8 aan zand weggeschept. En wat ben ik aan het doen?! Iedereen voorzien van drinken, broodjes smeren, eten koken voor een klusjesman of 5-10 (lees: frituren), bedrijven bellen en daarnaast heb ik ook nog even te zorgen voor onze dochter. Dus zorg ik er voor dat zij niet met het gereedschap aan de haal gaat, geen beton eet als zand (zand eten?), de facturen niet verscheurt en ook zo nu en dan nog iets eet en drinkt.

En als zij tussen de middag dan eindelijk op bed ligt, zou je denken dat ik even rust heb.

Dat zou je denken…

Toch is de realiteit nét iets anders. De nieuwe tegels moeten besteld worden, het tuincentrum belt dat de vijverranden kunnen worden afgehaald, mijn met liefde opgekweekte aardbeienplantjes die al maanden in een emmertje aan het survivallen zijn, moeten worden terug geplant voordat ze de strijd verliezen en oja! De 12 is in de klok, het prille lentezonnetje schijnt, dus mijn harde werkers willen bier.

Onze vogel zit op zulke dagen verplicht de hele dag in haar kooi terwijl zij normaal de hele dag vrij rond vliegt. De klusjesmannen lopen allemaal in en uit, mijn zwager heeft zijn hond bij zich en dus ligt voor ons gevleugelde meisje overal gevaar op de loer. Zo nu en dan klinkt er hier een kwartiertje flink hard vogelgescheld door het huis. En geloof mij, een Lori kan werkelijk oorverdovende geluiden produceren.

Geschreeuw van een vogel, in combinatie met een huis en tuin vol klussers, zorgt er vrij gemakkelijk voor dat ons meisje inmiddels dus weer wakker is.

Na een klein uurtje laat zij vanuit haar bed, in volle glorie, weten hoeveel ze houdt van haar ‘PaaaaaaaPaaaaaa’. Aangezien Papa het nogal druk heeft in de tuin, is het vandaag, voor de zoveelste dag oprij, weer MaaaaaaMaaaaa die haar uit bed mag halen. Verder ziet mijn middag er eigenlijk hetzelfde uit als de ochtend. Ik scheur nog even naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor een kratje bier, zorg dat niemand (inclusief dochter, hond en vogel) honger of dorst heeft en doe verder heel veel, maar voor mijn gevoel helemaal niks.

Na zo’n dagje klussen ligt Lars met de blaren op zijn handen en rugpijn op de bank, ik met een hoofd dat inmiddels is overstroomd. Als je me vraagt wat ik nou eigenlijk gedaan heb, kom ik niet verder dan een handjevol taken. Ik probeer mezelf te realiseren dat mijn taken net zo waardevol zijn als de klus-gerelateerde taken. Ook probeer ik los te laten dat ik op klusgebied gewoon niet zoveel meer kan, in combinatie met de zorg voor onze dochter.

Los laten wat nu anders is dan vroeger, de magische woorden tijdens het ouderschap, maar hoe doe je dat nou eigenlijk écht?