Voor mijn gevoel laten we de zomer net achter ons, inmiddels zijn de plannen voor december al zo goed als rond en zijn wij voor de ergste drukte nog even lekker een midweekje aan het genieten van een minivakantie in België. Burgerlijk hè. In zo’n huisje waarbij de binnenhuisarchitect vond dat groen best leuk staat op de muren in combinatie met oranje meubels en groen, geel, oranje gestreepte gordijnen. Zo’n schattig huisje midden in de bossen met zowel binnen als buiten een openhaard. Iedereen is er ongetwijfeld een keer geweest, dan wel in CenterParcs, Roompot, EuroParcs of, in ons geval deze keer, SunParcs.

Na ons vliegavontuur naar Turkije deze zomer, zoeken wij het nu dus iets dichter bij huis. Mol in België om precies te zijn, net over de grens zodat we later tegen onze dochter kunnen zeggen dat ze voor haar tweede verjaardag twee keer in het buitenland is geweest. Nee hoor, eigenlijk gewoon om de reistijd. Wie mijn vakantieblog van de zomer heeft gelezen, weet dat onze heenweg toen best mee viel, waardoor we er op de terugweg vanuit gingen dat ons brave meisje dit gewoon nog een keer zo zou doen. En dat viel dus flink tegen…

Lekker gewoontjes met de auto

Omdat we naar België met het vliegtuig ietwat overdreven vinden, zijn we nu lekker gewoontjes met de auto. Iets meer dan twee uur rijden, dus rond lunchtijd vertrokken, hopend dat ze nog een schoonheidsslaapje doet op de achterbank. Ongelofelijk maar waar, we zijn met onze volgeladen kofferbak het dorp nog niet uit of ze slaapt al. Eigenlijk durven we geen woord te wisselen, de radio niet harder of zachter te zetten, laat staan iets te eten van de achterbank te pakken. Alles voor de rust van ons meisje en dus die van onszelf.

Aangezien we ‘s ochtends niet fatsoenlijk hebben ontbeten, er moest tenslotte een auto ingepakt worden, en we dus rond lunchtijd zijn gaan rijden, stoppen we na een uurtje bij een benzinepomp met daarnaast een fastfooddrive. Gunstig, we hoeven niet uit te stappen, waardoor de prinses in de kinderstoel gewoon door kan slapen. Lars bestelt, betaalt en pakt het eten aan, we rijden door naar de parkeerplaats en, je gelooft het niet, mevrouw slaapt nog steeds.  Totdat ik de welbekende bruine zak openmaak, zo zachtjes mogelijk, die dingen kraken nou eenmaal. Alsof ik met mijn vingers knip tijdens een hypnose.

‘Knip’ en haar ogen zijn open…

Nu weten wij ouders allemaal, dat geen dag met een kind hetzelfde is. Terwijl we zonder wat te zeggen, met een spijtige bijsmaak die vette hamburger naar binnen werken, hopen we dat haar grote, blauwe kijkers zo weer klein worden én zo niet, dat in ieder geval die mond voorlopig dicht blijft. Zodra de burgers op zijn, knallen we de snelweg weer op en rijden we zo snel mogelijk, maar netjes de maximumsnelheid, door richting onze vakantiebestemming, waar we een uur later heelhuids aankomen zonder gehoorbeschadiging.

Mission 1: Complete

Even twijfel ik of ik dan toch een gehoorbeschadiging heb opgelopen, misschien al in een eerder stadium. België is niet alleen ideaal qua reistijd, in dit deel spreken ze ook nog eens Nederlands, althans, dat dacht ik. Tijdens het inchecken vertelt een medewerker ons dat we onze auto zo snel mogelijk weg moeten zetten op de wat?
‘De Parrrrking’? Oké, na een vragende ‘Sorry?’ begrijp ik dat deze lieve mevrouw de centrale parkeerplaats bedoelt. Wanneer deze dame uit het zicht verdwijnt, lachen Lars en ik onszelf rot. Enerzijds uit schaamte, anderzijds omdat we elkaar nu bij iedere parkeerplaats even moeten helpen herinneren dat dit een ‘Parking’ heet. Bij de benzinepomp twijfelde ik ook al aan mijn gehoor of de activiteit van mijn brein. Een oudere mevrouw vertelde mij dat je hier met je pas kan betalen maar ook ‘Khaasj’. Juist ja, cash… Duidelijk is dat ik even moet wennen aan dit ‘accent’.

Eenmaal in het huisje rommelen we wat aan, halen we de hoognodige boodschappen en duiken we nog even het zwembad in. Meer dan genoeg activiteit voor op een aankomstdag.

Beekse Bergen, écht een aanrader

Dag 2, vandaag komen mijn schoonouders deze kant op en we gaan een dagje naar de dierentuin. Zoals ik in mijn blog ‘koopjesmama’ heb beschreven, heb ik via een leuke loterij (vrijwel) gratis kaartjes voor de Beekse Bergen weten te bemachtigen en laat dat vanaf hier nou een stuk dichterbij zijn dan vanaf huis. Zo slenteren we de hele dag heerlijk door een bijna lege dierentuin, waarna we afsluiten met een autosafari. Papa’s humor is om tijdens deze autosafari steeds het raam open te doen en blijkbaar heeft onze dochter haar humor niet van een vreemde. Zij roept bij ieder dier dat ze hem wil aaien. Leg dat maar eens uit bij een groep hyena’s, een leeuwin die achter een vogel aan zit of een gier die het karkas van een onherkenbaar dier uit elkaar trekt. Volgens mij hebben we allemaal meer gewandeld dan we normaal in een week doen, maar de Beekse Bergen is wat ons betreft écht een aanrader.

Chelsea-Ajax

’s Avonds kijken we met opa en oma naar onze liefde in de Champions League, irriteren we ons niet alleen aan de belabberde internetverbinding, maar vooral aan de Italiaanse scheidsrechter. We missen een doelpunt of drie doordat het beeld stil stond, kijken naar iets anders dan wat de commentator vertelt en lachen ons rot om hoe we er nou eigenlijk bij zitten met onze hapjes, drankjes en haperende laptop.

‘De Does’

De volgende ochtend gaan opa en oma mee naar ‘de does’. ‘Does’ is volgens onze dochter alles wat er ook maar enigszins nat uit ziet. Dus ook een plaatje van een zwembad, een sloot of een regenbui. Het blije meisje is in het zwembad echt helemaal in haar element en blijft dan ook roepen dat ze wil ‘lije’, dus glijden. Uiteindelijk weten we haar zonder al te veel gebrul het zwembad uit te krijgen en drinken we nog even wat bij het tentje dat er vlakbij zit. Ja hoor, met uitzicht op ‘de dooooooeeeeees’. Daarna rijden we nog even naar het centrum van Mol, hier vlakbij, zoeken met scheurende honger naar een eettentje, crashen uiteindelijk bij de lokale Turk, waar we aan twee schotels met vier volwassenen en een kind ook genoeg hadden gehad. Moe, vol en voldaan komen we terug en tijdens het wandelingetje vanaf de ‘Parrrrking’ naar het huisje, is ons doesmonstertje al in slaap gevallen.

’s Avonds vertrekken mijn schoonouders weer naar het beloofde land waardoor wij de volgende dag beginnen met de uitleg dat opa en oma er nu echt niet meer zijn. Niet onder de trap, niet achter de deur en ook niet op de wc. Ook ‘Toto’, ‘Coco’, alle ‘Tate’s’, ‘Don’, ‘Woef’ en ‘Finn’ gaan vandaag niet mee naar de ‘Does’. Het leven van een dreumes is hard. Keihard.

Op bunkerjacht

Vandaag, dag 4, gaan we in de zeikende regen op bunkerjacht. Laarzen aan, capuchon op, paraplu’s mee, stampen in die plassen en struinen door het bos. Terwijl papa de kaarten ontcijfert die hij van Ome Don heeft gekregen, rijden en lopen we door het bos. We vertalen wat woorden, het Nederlands blijft vreemd hier. Zo weiger ik met een kind over een jaagpad te gaan lopen, terwijl dat blijkbaar niets met jagen te maken heeft. Bij een omlegging denk ik aan een slechte vertaling van moord, maar bedoelt men hier een omleiding. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik mijn taalvaardigheid ernstig heb onderschat.

Goed, vandaag maken we dus wat foto’s van oud beton, bezoeken monumenten, rijden over bruggen uit de oorlog en onze kleine avonturier vindt het allemaal wel best. Chantage werkt nog prima op deze leeftijd. We beloven haar gewoon dat we nog een keer naar ‘de does’ gaan hierna en haar dag is weer helemaal goed.

En dan nu…

En dan nu, zit ik hier bij het haardvuurtje, achter mijn laptop. Zit ons burgerlijke midweekje er al weer bijna op. Dat betekent dat ik me vanavond ga voorbereiden op een dagje Antwerpen en daarna een terugreis die uiteraard net zo goed verloopt als de heenreis. Ik heb deze vertrouwensfout al eens eerder gemaakt, I know, maar toch vertrouw ik erop. En ach, een gillend kind in een auto is écht vele malen minder erg dan in een overvol vliegtuig tijdens een nachtvlucht.  Ik laat het los, het komt zoals het komt.

Toch ook altijd weer lekker, naar huis. Naar m’n gevederde meisje, onze eigen ‘does’ en op naar de volgende burgerlijke minivakantie.

De een kan het niet schelen waar en wanneer hij zijn boodschappen doet, de ander pluist iedere folder uit en weet precies wat, waar in de aanbieding is. Degene die zich in de eerste uitspraak herkent, wordt waarschijnlijk heel gelukkig van het gemak van online bestellen en lekker thuis laten bezorgen. Ik daarentegen, ken nog net niet alle aanbiedingen uit mijn hoofd, máár ben met recht een koopjesmama. En dan heb ik het niet alleen over de dagelijkse boodschappen…

Verklaar me voor gek, of niet, ik rij gerust een paar straten om naar een andere supermarkt als er daar een goede aanbieding is. Nee, niet voor 25% korting op mijn favoriete sapje, maar wel wanneer er meer aantrekkelijke aanbiedingen bij een winkel te krijgen zijn. Ik ben dan ook zo iemand die best blij wordt van de wekelijkse folders, die andere mensen zo bij het oud papier gooien. Zo lach ik me dus rot als ik op mijn bon alle 1+1 gratis aanbiedingen zie, waarbij ik onderaan de streep net zoveel korting heb gekregen als het bedrag dat ik moest afrekenen. Ook kijk ik altijd even in het schap met afgeprijsde vers-artikelen voor een lekkere maaltijd of voor vlees of vis dat zo door kan de vriezer in. Ik vul ook erg graag mijn kasten aan wanneer we weer kunnen ‘Hamsteren’ of wanneer ‘Alles in de tent, voor 50%’ is. Inmiddels voelt ook Lars de stuntweken feilloos aan als hij constateert dat de hele kast weer vol staat met pakken sap, flessen frisdrank of wanneer de koelkast uitpuilt van de lekkere dingen. En nee, daar zal hij niet bepaald over klagen.

‘Op de kleintjes letten’

Laten we eerlijk zijn, kinderen zijn nou eenmaal een vrij dure hobby en dat in de combinatie met minder werken (althans, die keuze hebben wij gemaakt), dus automatisch minder inkomen, betekent voor ons soms gewoon even goed ‘op de kleintjes letten’. Naast de wekelijkse folderaanbiedingen, kun je natuurlijk ook kleding kopen tijdens de sale, of gaan voor een iets ouder model televisie of telefoon, om kosten te besparen. Maar omdat ik zo blij ben met mijn volgers, wil ik jullie hiervoor bedanken door jullie wat leuke, praktische koopjestips mee te geven.

Let dus goed op, vanaf hier kun je geld besparen!

• Via de Scoupy app kun je (een deel van) het aankoopbedrag terugvragen van producten die in de app staan door, in de app, een foto van de bon te maken. Via Scoupy leer ik regelmatig gratis nieuwe producten kennen en een leuk kleinigheidje is, dat de app al die kleine bedragen voor je optelt tot een ‘Totaal bespaard bedrag’. Dat bedrag is bij mij inmiddels al opgelopen tot in de honderden euro’s.
• Campina Eurosparen werkt eigenlijk praktisch hetzelfde. In het menu ‘Eurosparen’ kun je de actuele ‘Geld-terug-acties’ vinden. Doordat dit alleen gaat om Campina of Optimel producten, zijn dit lang niet zoveel acties als in de Scoupy app, maar dat maakt ze niet minder gratis.
• TooGoodToGo werkt ook door middel van een app, maar is een heel ander concept. Winkels kunnen zich aansluiten bij TooGoodToGo en via de app bieden zij per dag een bepaald aantal ‘Magic Boxen’ aan. Deze betaal je via de app (gewoon met internetbankieren) en kun je dan op de genoemde dag en tijd ophalen bij de betreffende winkel. In zo’n ‘Magic Box’ zitten, vooraf onbekende, producten die vandaag of morgen afgeschreven zouden worden in verband met de houdbaarheid, terwijl deze nog prima te eten zijn. Letterlijk ‘Too Good To Go’ dus. Bij de lokale bakker haal ik regelmatig een goed gevulde tas op met broden, (krenten/kaas-uien)bolletjes, gebak of koeken voor €5. Geloof me, écht nog prima te eten.
• De MegaFoodstunter verkoopt zogenoemde ‘buitenbeentjes’ in grote aantallen. Een diepvries ‘Verrassingspakket’ bevat onder andere vlees, vis, brood, groente en patat/aardappeltjes dat net niet voldoet aan de maat of gewicht of niet lang genoeg meer houdbaar is voor supermarkten. Ik bestel via de website een aantal keer per jaar, samen met vriendinnen, een pakket van 100 kilo voor €100. Deze verdelen we dan met 4 of 5 gezinnen en echt waar, het is een vriezer vol voor €20-€25. Oké, niet alles zal je smaak zijn, maar voor €25 koop ik bij de lokale supermarkt net aan een tasje boodschappen, dus weggeven wordt dan ook erg makkelijk.
• Boodschappenboxen zoals de ‘Unwastedbox’ of de ‘Happybox’ zijn boxen die eens in de zoveel tijd verkocht worden voor een klein prijsje, vaak zelfs inclusief verzendkosten! Vaak zitten hier producten in die tegen de houdbaarheidsdatum lopen en testverpakkingen van nieuwe producten. Als je een keer zo’n box besteld hebt, krijg je een mail als er weer een nieuwe box aan komt en vaak zijn ze thematisch samengesteld. Zo heb ik wel eens een babybox voorbij zien komen, maar ook een peuterbox en een snackbox.
• Prijsmepper is een outletstore van Kruidvat/Trekpleister. De schappen liggen er vol met restproducten die eerder in bovenstaande winkels verkocht werden, maar dan met flinke kortingen. Eens in de zoveel tijd ga ik er heen met mijn favoriete prijsmepvriendinnetje Hester en over het algemeen komen we terug met tassen vol met van alles bruikbaars, wat je eigenlijk altijd (of juist nooit) nodig hebt. Net een soort Action, je ging voor niks, komt terug met alles, maar dan nóg goedkoper.
• The Insiders, Reviewclub en Het Testpanel zijn, zoals de laatste naam al verklapt, testpanels. Je maakt er een account en wordt zo nu en dan uitgenodigd voor deelname aan een testpanel in ruil voor jouw mening. Inmiddels zijn er heel wat mensen in mijn omgeving die net zo enthousiast zijn als ik. Van babyvoeding tot maaltijdmixen en van ijskoffie tot hondenvoer, de nodige producten zijn hier al getest en beoordeeld. Ook kun je soms elektronica testen, waarna je dit product voor een zeer gunstige prijs kunt overnemen. Zo kun je nog eens voor een leuke prijs een gloednieuwe wasmachine of stofzuiger op de kop tikken, in ruil voor jouw mening.
• Wie tegenwoordig nog de volle mep betaalt voor een etentje of dagje uit, is eigenlijk gewoon een dief van z’n eigen portemonnee. Via verschillende supermarkten kun je jaarlijks sparen voor korting op, of zelfs gratis toegangskaarten voor dierentuinen en pretparken, maar daar houdt mijn koopjesverslaving nog niet op. Apps als Groupon, Social Deal en Vakantie– en Ticketveilingen mogen dan ook absoluut niet aan mijn  koopjeslijstje ontbreken.
• En dan de laatste. Een stiekeme, sluwe, maar besparende tip die wel een beetje werk vergt. Bijna alle loterijen, energiemaatschappijen en telecomaanbieders bieden nieuwe klanten iets leuks. Van een welkomstkorting tot gratis dagjes uit, van de eerste zes maanden voor de helft van de prijs tot cadeaubonnen van grote winkelketens, je kunt het zo gek niet bedenken. Ieder jaar in december kijk ik op een paar vergelijkingssites die alle energieleveranciers zó voor me op een rijtje zetten én makkelijk als het tegenwoordig is, regelen zij de overstap ook nog voor me. Het opzeggen van een loterij is vaak ook zo geregeld via de website, dus na een maand deelname, neem ik het welkomstcadeau in ontvangst en zeg ik de hele reut gewoon weer op. Zo gaan we binnenkort (bijna) gratis naar de Beekse Bergen en heb ik met dat eenmalige lot ook nog een boekenbon van €20 gewonnen. En oh, oh, wat is mijn dochter blij met haar gratis Dribbelboek voor aan de kinderwagen. En dan weet ze nog niet wat ze begin december in haar schoen krijgt, helemaal gratis dus!

Slierten spaghetti verlengen haar blonde lokken, gehakt steekt uit haar oren, kleine stukjes groente plakken aan haar wangen en er zit pastasaus in haar wimpers. Voor mensen met smetvrees zal het klinken als een ware nachtmerrie, wij vinden het nogal vermakelijk om onze dochter van anderhalf te zien eten. Nee, niet in een restaurant, nee, en degene die binnen een straal van een meter in haar buurt zit, denkt er waarschijnlijk ook anders over. Zo ook degene die daarna alles rondom de eettafel moet schoonmaken, maar vermakelijk is het wel. En een beetje vermaak in de tropenjaren met een peuter, mag er wat ons betreft wel zijn.

Volgens mij is het een eeuwenoude discussie en tegelijk een gebed zonder eind:

Moet een kind zijn bord leeg eten of bepaalt een kind zelf hoeveel hij eet? De grote afweging blijft, in mijn ogen, wat jij als ouder belangrijker vindt: het bijbrengen van tafeletiquette, dus je eet gewoon je bord leeg, of het ‘zelf leren eten’ met de gedachte: als je niet meer eet, heb je blijkbaar geen honger.

Met respect voor ieders mening en manier van opvoeden, wij gaan voor het laatste.

Voor ons geen strijd aan tafel, eet je niet, dan eet je niet. We proberen met het hele ouderschap zo creatief mogelijk om te gaan, zo doen we dat dus ook met het eten. Daarom verzinnen we verschillende alternatieven. Na een ‘slechte’ avondmaaltijd krijgt ze geen ijsje, maar bieden we haar fruit aan (eventueel door de yoghurt) en dat wordt gewoon als waardig toetje geaccepteerd. Eet ze haar brood niet op, dan doen we een extra schep pap door de fles. Wij zijn er van overtuigd dat wanneer ze honger heeft, ze dit zal aangeven. Oké, dat doet ze dan wel op haar peutermanier, door te roepen om ‘Koekè’, maar deze vraag beantwoorden wij dan ook gewoon weer creatief en bieden haar een gezonder alternatief. Van een fruithapje, tot een snackkomkommer, bij haar gaat gelukkig alles er in als ze maar trek heeft.

Er zijn natuurlijk nog meer creatieve oplossingen te bedenken om je kind meer en gezonder te laten eten, waarvan ik uithongeren wil benoemen tot de minst verantwoorde variant.

• Zo ken ik vakjesborden, die zelfs bestaan in bordspelvariant.
• Er bestaan verschillende soorten groente- en fruitspreads voor op brood, of gebruik ik wel eens avocado of humus in plaats van boter.
• Ik noemde al de snackkomkommer, maar er bestaan ook snack paprika’s en tomaatjes.
• Het leuk opmaken van een maaltijd of bord, kan ook wonderen verrichten.
• Fruit smoothies vallen hier prima in de smaak en als je ze invriest met een stokje erin, krijg je lekkere én gezonde ijsjes.
• Wij zijn ook overtuigd van het spreekwoord ‘Zien eten, doet eten’. Samen, aan tafel wordt er aanzienlijk beter gegeten dan met een bord op schoot, kijkend naar de televisie.
• Regelmaat, een goud codewoord. Onze dochter weet dan ook precies dat ze een koekje krijgt als papa uit zijn werk komt. De biologische klok verricht wonderen. En zo werkt dat hier in huis dus ook met het fruitmoment.

En in het alleruiterste geval, mocht ik echt bang zijn dat ze voedingsstoffen te kort komt, dan bestaan er altijd nog duizend-en-een voedingssupplementen. Wij maken er niet zo’n big deal van, zolang ze actief is en netjes groeit. Er zijn zoveel andere wereldproblemen waar we ons druk over kunnen maken…

Het voelt nog als de dag van gisteren, maar inmiddels is het zeker anderhalf jaar geleden. Ik corrigeer mezelf, onze dochter is inmiddels ruim anderhalf, dus de tijd dat ik begon met het bij elkaar scharrelen van de babyuitzet is al zeker 2 jaar geleden. Lekker cliché: wat gaat het hard. Alweer 2 jaar terug, maar ik weet het nog goed!

Bij de winkel waar we de babykamer kochten, kregen we zo’n handige babyuitzet lijst. Ideaal, dacht ik in eerste instantie. Maar helaas, de uitzetlijst van de winkel waar we andere spullen kochten, was niet hetzelfde. Heel irritant voor de perfectionist die ik ben. En om de chaos in mijn hoofd compleet te maken, kreeg ik van het kraamzorgbureau wéér een andere lijst. Dus… Deze onzekere moeder in spé, zou het allemaal heel graag goed willen doen, maar wat is nou eigenlijk goed?

Struinen…

Daarom struin ik nog wat op internet naar wat andere moeders nou écht af- en aanraden. Zij hebben tenslotte ervaring, denk ik dan. Nou papa’s en mama’s, nu wordt de verwarring pas echt compleet! Hier volgt dan ook een kleine terugblik op de voorbereiding met 10 verschillende uitzetlijsten gecombineerd met mijn actuele, real-life ervaring:

• Uiteindelijk heb ik 9 maanden borstvoeding gegeven, maar toen mijn oog viel op het woord ‘borst-/zoogcompressen’ had ik werkelijk geen idee van welke onschatbare waarde deze dingen zouden zijn in de maanden die gingen volgen. Oh echt, halleluja, wat fijn dat die dingen bestaan!
• Kruikenzakken hebben sommige ouders nooit gebruikt. Ik heb gelezen dat het volgens sommigen veel handiger is om de kruiken in een hydrofiel te rollen. Onhandig dat ik blijkbaar ben, begrijp ik niet hoe je zo’n gloeiendheet ding in een doek rolt zonder je handen te verbranden én zonder het angstige gevoel dat hij er misschien wel weer uit rolt. Laat maar, ieder zijn ding, wij gebruikten gewoon die oerdegelijke kruikenzakken. Paar euro per stuk, ben je van al dat geknoei af.
• De magnetronsterilisator: zeker 3 keer gebruikt, waarvan 1 keer om te kijken hoe hij werkt en 1 keer om ditzelfde aan Lars te laten zien. Simpel uitkoken in een pannetje, ik vond het net zo makkelijk.
• Campingbedje + matras. En dit terwijl ik net heb gelezen dat je in een campingbedje beter geen extra matras kan leggen i.v.m. verstikkingsgevaar. En nu?
• Op één van de lijsten staat zowel een buggy als een kinderwagen. Het kan aan mij liggen, maar dat leek me ietwat overbodig. Alsof het geld op mijn rug groeit, doei, dikke streep erdoor.
• Braaf als ik ben, heb ik de genoemde ‘zinkzalf’ gekocht. Juist. Om er thuis achter te komen dat de welbekende Sudo een merknaam is en ik dus inmiddels een voorraad zinkzalf in huis heb voor 3 kinderen. Gaat gelukkig voorlopig niet over de datum.
• Volgens de ene lijst moeten 4 rompertjes in de kleinste maatjes genoeg zijn, volgens de ander is 6 een beter idee. Je weet het ook nooit met die spuitluiers: ik neem de middenweg, 5 stuks. Blijkt dat de ene maat 50 net zo groot als een ander merk maat 62. Dat wordt dus nog een ritje dorp…
• De buikdrager, maar las ik nou net iets over ergonomisch dragen? Je weet wel de kikkerhouding, werkelijk geen idee waar het over ging voordat ik kinderen had. Het is maar een keuze, maar wij kozen voor een draagdoek. Drie dagen later en pas vijf keer in de knoop, ben ik gerust gesteld, internet staat vol met manieren om te knopen en zo moeilijk als het lijkt, is het helemaal niet.
• Flanellen vs. Hydrofiele luiers. Die flanellen luiers zijn hier nooit uit de verpakking gekomen, eerlijk gezegd heb ik nog steeds geen idee wat je er mee zou moeten. De hydrofiele doeken daarentegen, die dingen zijn hier echt niet aan te slepen. Ze zijn gelukkig te krijgen van maatje washand tot maatje tafelkleed. En nu ik eenmaal moeder ben, vraag ik me af hoe het bestaat dat ik ooit heb kunnen leven zonder die dingen!
• Een wattenpot. Wat.. Voor watten? Recht uit de verpakking,  werkte voor ons ook prima.

Wat eigenlijk mijn conclusie is, is dat die uitzetlijsten best leuk zijn, maar ook verwarrend. Zeker voor aanstaande ouders, die graag goed voorbereid willen zijn. Laat daar nou nog bij komen, dat het gebruik van producten enorm persoonlijk is. Ik heb het al een beetje door laten schemeren, maar waar de ene zweert bij een buikdrager, vonden wij een draagdoek handiger. Zo ook het uitkoken van je flesjes of het gebruiken van een magnetronsterilisator. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat is dus goed en wat niet? Als het krijgen van een klein wondertje voor jullie is weggelegd, zullen jullie het zelf ondervinden. En weet je, alles blijft gewoon te koop, dus maak je niet te druk. Mocht je het te kort komen, kan vast iemand het voor je gaan halen. En een flinke miskoop is tegenwoordig ook zo weer doorverkocht.

Soms heb je van die dagen. Hoewel, ik hoop voor jullie van niet, dus ik zal het anders verwoorden: Soms heb IK van die dagen. Van die dagen waarop ik het liefst meteen weer terug in bed stap, zodra mijn voeten het laminaat raken. Van die dagen dat alles, maar dan ook echt ALLES, zelfs mijn ogen open houden, mij te veel is. Van die dagen waarop ik een prijs zou kunnen winnen voor de ‘grootste ellendeling van het land’. Je weet wel, of hopelijk voor jou weet je het niet, het is zo’n dag die ik eigenlijk wil overslaan, heel ver weg wil stoppen en er voor wil zorgen dat ie nooit meer terug komt. Zo’n dag waarop ik mij het allerbest voel in bed, met mijn ogen dicht, tot aan mijn schouders onder de dekens en, als ik niet te veeleisend ben, graag zonder kindergegil op de achtergrond.

Vandaag… Was zo’n ‘depri-dag’.

Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren dat ik me vroeger, in mijn tienerjaren, zo ellendig heb gevoeld als ik me nu soms voel. Of het nou komt door de kopzorgen die vele malen groter zijn, door de levenservaring, door mijn verleden of door mijn hormoonhuishouding, ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik eigenlijk bijna niet kan functioneren op een dag als deze. Ik hoop voor jullie dat jullie jezelf niet herkennen in bovenstaande alinea, want dit was eigenlijk nog maar zachtjes uitgedrukt. Ik lijk wel een zombie en zo voel ik me ook. Bewegen kost veel moeite, laat staan logisch nadenken. Mijn lichaam voelt zwaar, mijn hoofd voelt alsof hij ieder moment kan ontploffen en mijn hersenen zijn qua activiteit vergelijkbaar met een pan kokende spaghetti: alles draait door elkaar heen en er lijkt geen eind aan te komen.

Extreem depri – Extreem vrolijk

Alsof dit voor mezelf al niet ellendig genoeg is, huppelt er hier een extreem vrolijk meisje in de rondte. Het blije ei dat de dag gewoon begint zoals altijd, vol energie en erg blij dus. Die blijdschap werkt aanstekelijk en irriterend tegelijk. Aan de ene kant word ik heel blij van het feit dat haar grootste probleem van vandaag is, dat ze haar rechterschoen niet aan haar linkervoet krijgt. Aan de andere kant kan ik de energie niet vinden om mee te doen met haar blije spelletjes en voel ik me daar weer extra ellendig over. Liever kijk ik urenlang strak voor me uit, naar niks. Inmiddels heb ik helaas de conclusie moeten trekken dat dat vrij lastig gaat met een blije dreumes in huis. Net als gewoon de hele dag slapen, simpelweg de beste oplossing, maar ook zo’n lastig dingetje geworden. Hoewel ik stiekem om 9 uur ’s ochtends al zou willen dat het 12 uur ’s middags was en we allebei terug naar bed konden, heb ik die tijd eigenlijk ook hard nodig om wat nuttige dingen in huis te doen. Haha, normaal misschien, maar niet op zo’n dag als vandaag.

Op zo’n dag als vandaag doe ik he-le-maal niks, behalve de hoognodige zorg voor mijn kind.

Om 8 uur ’s ochtends had ze schone kleding aan en ze krijgt ook geregeld een schone luier. Écht.

Staat ze te gillen: ‘Kóéke’, dan krijgt ze van mij gewoon nog een koekje.

Gooit ze een lege fles tegen mijn hoofd, dan vul ik die fles bij.

Klimt ze over het stuur van haar loopfiets, dan kijk ik en kijk ik en kom ik er achter dat dat eigenlijk prima gaat zonder het ingrijpen van een bemoeizuchtige volwassene.

Speelt ze lekker rustig met haar speelgoed, dan staar ik die zeldzame 5 minuten, doodstil voor me uit.

En wanneer ik het eerste gaapje spot, ergens rond een uur of 12, dan geef ik haar een papfles in plaats van een boterham en sprint ik met haar naar boven. Slaap kindje slaap, daar buiten loopt geen schaap, dat is gelogen, mama wil gewoon slapen. En zo makkelijk als ze is, gaat ze dan net zo blij spelen met haar twee favoriete knuffeltjes en valt vervolgens in slaap.

Als het mee zit, slapen we de hele middag.

Als het tegenzit, doen we de ochtend nog een keer over. En als papa rond 4 uur thuiskomt, zegt één blik hem genoeg.

Laten we deze dag alsjeblieft snel vergeten.

Slaap lekker en tot morgen! Dan doen we alles weer netjes volgens het boekje. Hopelijk met een wat zonniger hoofd.

Waar vroeger de taken heel strak verdeeld waren, vergt het ouderschap tegenwoordig veel meer van beide ouders dan alleen het vervullen van de ouderrol. Naast het feit dat beide ouders een verzorgende taak hebben, moeten zij veel meer verschillende ballen in de lucht zien te houden. In de meeste gevallen hebben beide ouders een baan en zullen zij dus ook de taken in het huishouden onderling moeten verdelen. Daarnaast komen er nog meer verwachtingen en verplichtingen om de hoek kijken, zoals mantelzorgtaken, sport, vrienden of andere sociale contacten, hobby’s en als er ergens nog een klein uurtje overblijft, dan kan die best besteed worden als vrijwilliger bij de plaatselijke speeltuin, de school van de kinderen, een zorginstelling of andere vereniging die staat te springen om mensen.

De prestatiedruk op deze generatie lijkt op alle vlakken te groeien en het aantal burn-outs rijst dan ook de pan uit. Op sommige factoren heb je uiteraard geen invloed, maar toch kunnen we hier, met elkaar, best een klein beetje aan veranderen.

Tip 1:
Verlaag je verwachtingspatroon

Niet alleen de maatschappij verwacht een heleboel van ons, ook kunnen we onszelf een hoop irreële eisen opleggen. Soms is het fijn om even te bedenken dat voldoende ook goed is, echt niet alles hoeft perfect te zijn. Misschien helpt het om jezelf soms wat kritische vragen te stellen: ‘Is het nou echt zo erg als de was na het weekend nog niet is opgevouwen?’ (tenzij niemand meer een schone onderbroek in de kast heeft liggen) of ‘Wat is het ergste dat er gebeurt je een keer niet bij de vrijwilligersbijeenkomst bent?’ Echt waar, het is geen wereldramp om een keer niet naar een verjaardag te gaan, om welke reden dan ook. Je bent in principe ook niemand een verantwoording schuldig, een afmelding zou wel aardig zijn.

Tip 2: Kijk voor de grap eens hoe groen je eigen gras is

Op social media plaatsen we de mooiste foto’s van ons gezin, de meest gekke feestjes in combinatie met een fantastisch liefdesleven. Wat (bijna) niemand op social media plaatst, is hoe vol zijn agenda staat met suffe verplichtingen. Hoe uitgeteld iemand ’s avonds naar bed is gegaan, doordat de kinderen niet te genieten waren. Hoe hard iemand gehuild heeft, omdat hij het even niet meer zag zitten. Nee, op social media is het gras altijd groener aan de overkant en laten we ons gras ook allemaal groener lijken dan het werkelijk is. Vergelijk jezelf niet op social media, zorg liever dat je gelukkig bent in de echte wereld.

Tip 3: Nog een stukje social media/telefoongebruik

Je kunt jezelf afvragen of je werkelijk iedere mail of ieder bericht dat binnenkomt direct moet lezen én beantwoorden? Het lezen van dat bericht kan ook als de kinderen op bed liggen en je heerlijk op de bank ploft in plaats van in de supermarkt of nog erger, achter het stuur! Het uitzetten van bepaalde meldingen kan hierbij zorgen voor rust.

Tip 4: Geef opbouwende feedback i.p.v. kritiek

Als iemand zijn problemen bij je uitstort, is een stukje opbouwende feedback natuurlijk nooit weg. Als je worstelt met een probleem kan een goede tip echt goud waard zijn! Daarentegen is het ongevraagd je mening geven over een opvoedkwestie, voor de ontvanger echt niet fijn. Het zorgt waarschijnlijk eerder voor een gevoel van onzekerheid, onmacht of falen met de daarbij behorende, negatieve emotionele lading.

Tip 5: Hulp vragen is geen falen

Of het nu hulp is van je ouders, vrienden of van een professional: Het leven bestaat nou eenmaal uit vallen en opstaan, dat is tenminste wel wat we onze kinderen meegeven. Zelf hulp inschakelen kan moeilijk zijn of voelen als falen, maar niets is minder waar. Op ieder gebied, dus ook in de ouderrol, kun je altijd blijven leren en daar wordt echt niemand slechter van, in tegendeel.

Kortom, laten we met z’n allen niet zo streng zijn, niet voor onszelf en niet voor een ander. Wees vriendelijk, behulpzaam, toon een beetje empathie, maar laat vooral jezelf niet in de steek.

Zonder jou lukt het je zeker niet!

Geschreven in samenwerking met A3 Baby&Kids, LoveToDream https://www.a3babykids.com/mamari/5-tips-om-die-oplopende-druk-in-ons-drukke-leven-te-verlagen/

Deze week is het weer zo ver! Het is feestweek en vanaf donderdag staat de kermis in het dorp. Tijd voor feestjes, vrienden, hapjes, drankjes en de meest uiteenlopende activiteiten.

Vroeger, en dan bedoel ik voordat ik moeder was, nam ik me jaarlijks voor om het niet weer zo bont te maken als het jaar ervoor.

Vroeger kwam ik er ieder jaar achter dat dat niet gelukt was.

Nu is niets meer wat het is geweest, zo ook de feestweek.

Van dag tot dag…

Aan de donderdag is nog niet zo veel veranderd, in combinatie met het ouderschap. Ieder jaar gaan we vanuit mijn werk op donderdag met bewoners naar de kermis. Om 15:00 uur draaien alle attracties op aangepaste snelheid, met minder harde muziek en mogen alle mindervaliden gratis instappen. Een prachtig initiatief van de Harddraverij vereniging dat ik even genoemd wil hebben. De donderdag van de kermis draait dus jaarlijks om een organisatorisch hoogstandje van het team waar ik mee werk. Na alle voorbereidingen (denk aan het informeren van bewoners en familie, communicatie met verschillende interne en externe disciplines, regelen van personeel en vrijwilligers, etc. etc.) vertrekken wij met een groep van meestal tientallen bewoners, plus dus ook tientallen begeleiders, richting het kermisterrein. Ongeveer een wandeling van, zonder oponthoud, een klein half uur. Van 15:00 tot 16:00 uur verkennen bewoners met hun begeleiders het terrein, rond 16:00 uur vertrekken we huiswaarts, waar nog wat nagepraat kan worden onder het genot van een hapje en een drankje. Wanneer ik na zo’n dag thuis kom, heb ik eigenlijk wel even genoeg kermis gezien en breng ik de donderdagavond door, met de voetjes omhoog, zeer moe maar nog meer voldaan.

Maar vrijdag…

Waar ik  vroeger, zonder kind, deed waar ik zin in had (de voornemens waren goed, maar pakten jaarlijks toch weer averechts uit) komt er nu nog een extra planning kijken bij de feestweek. Een klein meisje entertainen naast een baan waar paarden voorbij scheuren, tussen een menigte mensen die dronken begint te worden, nee… Dus heb ik vroegtijdig oma ingeschakeld, voor de nodige oppasuurtjes op vrijdag. Wat een rijkdom!
(Oma leest dit ook: dankdankdank!)

Maar vrijdag, ja vrijdag is dé dag van de harddraverij.

Half Hillegom neemt hier voor vrij en het is dan ook een drukte van jewelste langs de ‘kortebaan’. De ‘korte baan’ die ik vrij lang vind, het halve dorp is onbereikbaar maar goed, ik heb ook geen verstand van paardenrace, ik ben daar voor de gezelligheid. Zeker dit jaar, wanneer wij met de Carnavalsvereniging, het programma in de pauze zullen verzorgen. Dit kan niet anders dan een hilarische vertoning worden. Misschien komt oma nog wel even kijken met de kleine dame, misschien dat ze er nog iets van mee zullen krijgen, misschien herkennen ze mij wel in de verre verte, maar mijn mamamodus staat op dat moment even op standby als ik samen met mijn Carnavalsvriendjes voor een komische show zorg. Na dit feestje op zich, zijn er nog verschillende feestkeuzes te maken, maar of ik hier nog aan deel zal nemen, valt te betwijfelen. Waar ik hier vroeger niet eens over na hoefde te denken, maak ik nu andere keuzes, in het belang van mijn gezin en gezondheid. Ja gezondheid ja, hallo, ik ben ook geen 20 meer.

Mentale voorbereiding

Uiteraard, moet ik me vrijdagavond ook nog enigszins voorbereiden op de zaterdag. Want op vrijdag is het eind van alle festiviteiten nog lang niet in zicht! Zaterdag in de feestweek, dat betekent: vroeg opstaan. Tonknuppelen begint om 9:15 uur, wie heeft het ooit verzonnen, en als je een mooi plekje wilt bemachtigen met je sta-tafel, dan zul je zeker om 9:00 op het veld moeten staan. Dus… Dat was normaal altijd al een opgave… Nu met een kind, dat ook nog eens graag uitslaapt, wordt dit nóg ingewikkelder. Maar het gaat goedkomen, tonknuppelen, dat mag je gewoon niet missen.

Goedemorgen tonknuppelen!

Het is al een activiteit op zich om iedereen die zichzelf vrijdag dus niet in de hand had, aan te zien komen bij de zaterdagochtendactiviteiten (als ze al komen). Ook is het altijd een leuke gewaarwording om de ene tafel gevuld te zien met thermoskannen koffie en thee met koekjes, met daarnaast een andere tafel met bier, wijn en gefrituurde snacks. Tijdens de feestweek moet dat ook gewoon kunnen om 9:00 uur ’s ochtends….

Even ter aanvullende informatie:
Ik verzorg  dan wel een deel van ‘de biertafel’, ik sta zelf liever bij de koffie.

En zo bij die koffietafel, kan onze dochter met nog meer kleine kindjes heerlijk over het veld rennen waar nog een heel spelcircuit aan de gang is: kruiwagenrace, buikschuiven, kelnerwedstrijd en kleuterzeskamp. Zo’n goed gevulde zaterdagochtend hebben wij niet vaak. Aan de organisatie van de feestweek zal het in dit geval niet liggen.

Fun in ’t park

Vrijwel aansluitend gaan we door naar het park vlak achter ons huis, ideaal dus, ik leg de kleine meid op bed en met een beetje geluk red de babyfoon het gewoon tot aan de overkant van de straat. Je kunt tussen deze activiteiten door precies even een broodje naar binnen schuiven, dat zou kunnen, de meeste tonknuppelaars kiezen waarschijnlijk voor een vette hap, die halen nog wat drankjes bij de supermarkt om de hoek en verhuizen met hun sta-tafels naar het park. Vanuit de Carnavalsvereniging zouden we natuurlijk ook deel kunnen nemen aan de hengelwedstrijd of de autopuzzelrit, maar het park is in ons geval écht een beter alternatief. Fun in ’t park is namelijk een ordinaire baggerrace, waar ook prijzen beschikbaar zijn voor het gekste ‘Fun-team’ en daar houden wij nou juist zo van. Na afloop hiervan hoop ik geen gewonden te hoeven verzorgen, zijn sommigen het goed zat, maar zouden we ook nog deel kunnen nemen aan de jaarlijkse kermisbingo. Veel mensen komen daar niet eens aan, gezien het volle feestprogramma van de voorgaande dagen, andere mensen komen er niet aan omdat ze al doodmoe worden van het burgerlijke bingo-idee. Tot welke groep ik dit jaar behoor, dat zal deze week ons leren. Fijn zou zijn als papa lekker op de bank crasht, graag zonder al die smerige bagger, zodat mama nog even een avondje burgerlijk kan gaan bingoën. We zullen zien waar het zaterdagschip strandt.

Zondag, rustdag…

Door middel van de titel maakte ik al duidelijk dat de kermis, maar dus ook de gehele feestweek, veranderd is. Zondag, rustdag ging voorgaande feestweken prima op. Zondag was namelijk de dag waarop we voorgaande jaren geen stem meer over hadden, voor dood op de bank bleven hangen en doordat we er net zo weinig energie als stem over was, overwogen we of we de afsluitende vuurwerkshow vanuit huis of vanaf het kermisterrein zouden bekijken. Nou dat was dat, dit jaar laten we alle georganiseerde en alle bankhang activiteiten achterwege, zondag gaan wij burgerlijk een dagje met ons meisje naar de kermis. Ik beloof het, we zullen eendjes vangen, touwtje trekken, misschien wel een rondje in de draaimolen en als papa erg zijn best doet, winnen we misschien nog wel ergens een leuke knuffel, daar hebben we er ten slotte nog niet genoeg van. We eten heerlijke, vette oliebollen, breken onze tanden op een zuurstok en na een rondje attracties en 25 keer ‘Hoi’ gezegd te hebben, bereiken wij waarschijnlijk toch onze eigen bank. Zo sluiten we de feestweek dit jaar af, geen keuzestress tussen thuis of op de kermis vuurwerk kijken, om 22:30 uur ligt de kleine dame allang op bed en zijn wij dus gewoon thuis.

Vanuit de tuin kijken we nog naar het vuurwerk, gewoon omdat het erbij hoort en accepteren we onze nieuwe, gecombineerde agenda. Het leven draait niet meer alleen om ons, maar ook niet alleen om ons kleine meisje. Wij combineren het zijn van papa en mama, met het zijn van Lars en Rianne. En ieder zijn mening en ieder zijn ding, daar worden wíj echt leukere ouders van.