De zomer is gister dan eindelijk officieel begonnen en deze week staat er meteen een beste hittegolf voor de deur. Waar vele mensen temperaturen rondom de 30 veel te heet vinden, daar genieten wij dubbel en dwars. Zeker nu onze tuin dreumesproof is.

Met de airco op mij gericht, op deze 2^e zomerdag, bedenk ik me dat het dus alweer een kwartaal geleden is dat de lente begon. En voordat de lente begon, begon het bij ons te kriebelen. Te kriebelen in de zin van figuurlijke vlinders in je buik en letterlijk de bloemetjes buiten willen zetten.

Maar, ik zal dit klusverhaal even bij het begin beginnen…

Toen wij 3 jaar geleden in ons huis kwamen wonen, was mijn enige échte voorwaarde dat we de badkamer er van top tot teen uit zouden slopen. En zo geschiede… Die vreselijke, gestucte, paarse muren, werden betegeld. Alles wat er in stond, werd met bruut geweld verwijderd en triomfantelijk uit het raam gegooid. De douchekabine van 1,50 bij 1,50 meter werd vervangen door een hoekbad. Een hoekbad met ingebouwde muziek, verlichting, jets en bubbels. Zo’n bad waarbij iedereen je voor gek verklaard, maar het eigenlijk te chill voor woorden is. De hele badkamer eruit, mijn enige échte voorwaarde dus: Een project dat weken duurde, waardoor we na ons werk, elke avond stonden te klussen in het huis waar we ook al in woonden. En klussen in de badkamer betekent vrijwel automatisch dat je geen douche hebt, dus moesten we douchen bij onze pappie en mammie. Met mijn strandtas, handdoekje, shampoo, föhn etc. liep ik iedere avond de straat uit, om bij mijn vader (ideaal, een straat verderop) te gaan douchen. Camping life, to the max. Op wat irritaties na, best prima te doen als jong stel zonder kinderen.

We wonen inmiddels dus ruim 3 jaar in ons paleisje. Toen begonnen bij de badkamer, hebben we hierna al menig project aangepakt.

En zo nu: de tuin. Moet ook wel lukken, toch?

Het enige dat nu anders is, is dat we geen jong stel zonder kinderen meer zijn. Toen ik zwanger was stond ik, tot grote verontwaardiging van sommige voorbijgangers, gewoon nog op een laddertje de kozijnen te schilderen. Maar waar we voorheen alle projecten samen aanpakten, komt er voor mijn gevoel nu niets meer uit mijn handen. Eerlijk gezegd heb ik er nooit echt bij stil gestaan dat dit soort dingen heel anders werken als je een kind hebt. En daar komt dan nog bij dat ik me altijd een enorm geëmancipeerde vrouw voelde, maar wij nu ongemerkt toch lijken terug te vallen in de traditionele rolverdeling.

Oftewel, mijn vriend en onze halve vriendengroep staan zich lichamelijk enorm uit te sloven in de tuin. Er wordt een geul van 9 meter gegraven, een fundering gestort, stenen weggesjouwd en een kuub of 8 aan zand weggeschept. En wat ben ik aan het doen?! Iedereen voorzien van drinken, broodjes smeren, eten koken voor een klusjesman of 5-10 (lees: frituren), bedrijven bellen en daarnaast heb ik ook nog even te zorgen voor onze dochter. Dus zorg ik er voor dat zij niet met het gereedschap aan de haal gaat, geen beton eet als zand (zand eten?), de facturen niet verscheurt en ook zo nu en dan nog iets eet en drinkt.

En als zij tussen de middag dan eindelijk op bed ligt, zou je denken dat ik even rust heb.

Dat zou je denken…

Toch is de realiteit nét iets anders. De nieuwe tegels moeten besteld worden, het tuincentrum belt dat de vijverranden kunnen worden afgehaald, mijn met liefde opgekweekte aardbeienplantjes die al maanden in een emmertje aan het survivallen zijn, moeten worden terug geplant voordat ze de strijd verliezen en oja! De 12 is in de klok, het prille lentezonnetje schijnt, dus mijn harde werkers willen bier.

Onze vogel zit op zulke dagen verplicht de hele dag in haar kooi terwijl zij normaal de hele dag vrij rond vliegt. De klusjesmannen lopen allemaal in en uit, mijn zwager heeft zijn hond bij zich en dus ligt voor ons gevleugelde meisje overal gevaar op de loer. Zo nu en dan klinkt er hier een kwartiertje flink hard vogelgescheld door het huis. En geloof mij, een Lori kan werkelijk oorverdovende geluiden produceren.

Geschreeuw van een vogel, in combinatie met een huis en tuin vol klussers, zorgt er vrij gemakkelijk voor dat ons meisje inmiddels dus weer wakker is.

Na een klein uurtje laat zij vanuit haar bed, in volle glorie, weten hoeveel ze houdt van haar ‘PaaaaaaaPaaaaaa’. Aangezien Papa het nogal druk heeft in de tuin, is het vandaag, voor de zoveelste dag oprij, weer MaaaaaaMaaaaa die haar uit bed mag halen. Verder ziet mijn middag er eigenlijk hetzelfde uit als de ochtend. Ik scheur nog even naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor een kratje bier, zorg dat niemand (inclusief dochter, hond en vogel) honger of dorst heeft en doe verder heel veel, maar voor mijn gevoel helemaal niks.

Na zo’n dagje klussen ligt Lars met de blaren op zijn handen en rugpijn op de bank, ik met een hoofd dat inmiddels is overstroomd. Als je me vraagt wat ik nou eigenlijk gedaan heb, kom ik niet verder dan een handjevol taken. Ik probeer mezelf te realiseren dat mijn taken net zo waardevol zijn als de klus-gerelateerde taken. Ook probeer ik los te laten dat ik op klusgebied gewoon niet zoveel meer kan, in combinatie met de zorg voor onze dochter.

Los laten wat nu anders is dan vroeger, de magische woorden tijdens het ouderschap, maar hoe doe je dat nou eigenlijk écht?

Dit weekend is het weer zover: vaderdag. De dag waarop we voor beide papa’s iets leuks willen regelen en natuurlijk mag de papa van je eigen kind dan niet vergeten worden.

De voorbereiding van zo’n dag loog er, voordat we zelf papa en mama werden, al niet om. Er wordt met (schoon-)broers en (schoon-)zussen over een idee gebrainstormd, er wordt besproken wie, hoe laat bij papa of opa kan zijn en wie wat regelt. Daarnaast mag je dat dan proberen te combineren met de wensen van de (schoon-)familie, zodat er voor beide papa’s en opa’s, een leuke vaderdag georganiseerd wordt. Alleen deze voorbereiding is soms al een dagtaak op zich en dan heb ik nog niet gesproken over de verrassing die ik nu dus, namens onze dochter, voor haar papa mag verzinnen. Want ja, zo’n meisje van anderhalf bedenkt dat toch echt niet zelf.

Dit weekend is de eer dus aan mij.

Aangezien Lars alles behalve een ontbijter is, is het regelen van een standaard vaderdagontbijtje niet alleen zinloos, maar ook heel demotiverend. Heb je je net een uur lang uit staan sloven in de keuken, met een zeurende dreumes aan je been, krijg je vervolgens te horen  dat ie niet zo’n trek heeft, met zijn gezellige ochtendhumeurtje. Dat doen we dus niet meer.

Maar wat doen we dan wel? Nou ja we geven papa zo’n zelfgemaakt canvasje met een voetafdruk, kopen er een lief cadeautje bij en racen daarna met z’n allen door onder de douche, naar papa 1, praktisch gecombineerd met het bezoek aan opa, door naar papa 2 en crashen aan het eind van de dag op de bank, met een super-de-luxe vaderdagdiner. Of gewoon een vette pizza.

Misschien gaat het er bij andere gezinnen echt zo romantisch aan toe, als de reclame’s op TV doen geloven? Wij streven daar niet meer naar.

Niet na onze eerste moederdag ervaring van vorig jaar. Mijn eerste moederdag ging namelijk direct de boeken in als een fantastische, bijna onbetaalbare, verrassingsdag. Ik werd super romantisch wakker gemaakt, oh nee, wacht… Ik gaf borstvoeding en was dus eerder dan Lars wakker om onze dochter te voeden. Heel stilletjes, zodat Lars nog even door kon slapen. Haha nee, DOEI, het was moederdag dus maakte ik Lars gewoon wakker en verzocht hem vriendelijk om koffie te gaan halen. Eenmaal klaar met de eerste voeding had hij voor mij zo’n super schattig canvasje, een cadeautje en de mededeling dat ik niets te eten kreeg, omdat we zo meteen ergens naar toe gingen. (Uh… Hallo, ik ben dus wel een ontbijter!) Een half uurtje later vertrokken we naar, voor mij, bestemming onbekend. Als de auto zou starten tenminste…

Vermoedelijk hadden de buren net zo’n vol dagprogramma als wij, zij deden inmiddels een poging hun kinderen in de autostoeltjes te helpen, toverden daarna de startkabels tevoorschijn en we reden weer. Zeker een hele kilometer, misschien anderhalf, maar het leek ons op de oprit naar de snelweg beter om niet door te rijden met een auto waarvan de motor op zijn kookpunt was.

Daar sta je dan…

Op je eerste moederdag, met een baby, in de regen, op de vluchtstrook te wachten tot je pappie je komt halen. Fantastisch… Een lekke koppakking, auto total loss, dag moederdag ontbijtje bij een luxe hotel in de buurt, echt typisch iets voor mij op mijn allereerste moederdag.

En weet je, we lachen, met de nodige zelfspot, maar om ons avontuur. De auto is inmiddels vervangen, de canvasjes pronken aan de muur en die allereerste moederdag is er een geworden die we nooit zullen vergeten. We accepteren maar dat het allemaal niet zo romantisch is, als de reclames, facebookposts en andere misleidende berichten doen geloven. Althans, niet bij ons.

Wij doen maar gewoon, dan beleven we wel genoeg.

Deze en vele andere leuke blogs zijn te lezen op http://www.Chrisje.info en op Facebook: Chrisje.

Een week geleden, een nieuw begin.
Een week geleden, blies ik mijn blog een leven in.
Een week geleden en er leest al 180 man.
Een weekje verder, als mijn verhaal maar 1 iemand helpen kan.

Mijn vorige bericht, ‘Daar ben je dan’ was een korte inleiding, een welkomstwoordje. Een blog aanmaken en er dan niets op hebben staan, leek me een beetje knullig. Aangezien ik totaal geen verstand heb van het aanmaken van websites, ik beheers net aan de hoognodige vaardigheden om een word-bestandje te typen, mag er naast een foto uiteraard geen tekst ontbreken. Maar het gaat goed komen, althans, ik doe mijn best.

Bij een blog hoort in mijn ogen een stukje kennismaking. Niet dat ik er nu om sta te springen om mijn hele levensverhaal uit te schrijven, toch wil ik via deze weg een klein stukje vertellen over wie ik was, wie ik ben en wat mij zoal beweegt. En met ‘bewegen’ bedoel ik dan uiteraard niet de wandelingen naar het koffiezetapparaat en terug…

‘Wie zijn wij?’ Maar dan de uitgebreide variant.

Zoals ik op mijn blog al aangeef, heet ik Rianne en mijn vriend Lars. Oh nee, sorry, mijn verloofde, die heet Lars. Zoals ik na een jarenlange (hele goeie) vriendschap nogal moest wennen om Lars voortaan voor te stellen als MIJN vriend, i.p.v. EEN vriend, moet ik nu nog even wennen aan het feit dat we niet alleen meer vriendje en vriendinnetje of papa en mama zijn, maar nu dus ook nog verloofden. Het klinkt als nogal wat. Het is ook nogal wat en het is vooral heel leuk! En aangezien ik blij wil worden van het schrijven, zal ik vast over een tijdje ook schrijven over het onderwerp: huwelijk.

Goed, Rianne is geboren in 1989, Lars, de jonge god in 1990. Mijn jeugd is kort samengevat erg rommelig geweest. In een van mijn volgende blogs komt er vast wel eens iets ter sprake, maar voor nu vat ik het heel graag kort samen. Rommelig dus. Op mijn 20^e verliet ik het moederlijk huis en ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend. Ik volgde de opleiding SPW4 (Sociaal Pedagogisch Werk, niveau 4) en liep stage bij mijn huidige werkgever in een woonzorgcentrum voor ouderen. De beëindiging van mijn relatie verliep, ook dat vat ik heel graag kort samen, ietwat rommelig. In tijden van recessie wordt de afhandeling van een koophuis met je ex een enorm blok aan je been, je bent blij dat je de rekeningen in je huidige leven allemaal kunt betalen als begin twintiger, ook fijn dat je een dak boven je hoofd hebt en zo nu en dan nog een beetje kunt ontspannen, tussen de jankbuien door zeg maar. Gelukkig hebben wij een kleine clown met vleugels in huis, die zorgt voor de nodige lachbuien. Een Lori (soort kleine papegaai) die we vanaf een week of 4-5 met de hand hebben grootgebracht en die dus zo tam is als wat. Een vogel zo tam dat ie mee gaat onder de douche,  je eten van je bord steelt, zo nu en dan een beetje hormonaal is en je aanvalt als je iets verkeerd doet (en je doet nogal wat verkeerd in de ogen van een vogel) en verder vooral overal bij wil zijn, je nalacht, gedag zegt en kusjes geeft. Een kleurrijk sprankeltje positiviteit in de tijd die verder gevuld werd met veel negativiteit. Ik zou deze periode graag omschrijven als een heel groot leermoment.
Een Leermoment met de hoofdletter L.

Toen Lars en ik al deze ellende achter ons konden laten, hebben wij samen een huis gekocht en je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, we kregen een kindje. Nou die kregen we niet hoor. We kregen vooral heel veel vragen:

• ‘Helemaal klaar met klussen? En, dan nu zeker gestopt met de pil?’
• ‘Zo, gesetteld, halverwege de 20, moet je niet eens aan kinderen gaan denken?’
• ‘Huisje: check.
  Boompje: nou de tuin was niet echt onze  prioriteit.
  Beestje, allang check. Ben je al zwanger?’

Super leuke vragen als dat allemaal niet vanzelf gaat. Als je meerdere keren per week in het ziekenhuis te vinden bent en strak staat van de hormonen die je dagelijks in je donder spuit. Echt heel fijn, om publiekelijk in janken uit te barsten, zo fijn…

En dan nu: de positieve flow!

Gelukkig is al die moeite niet voor niets geweest. Toen ik er letterlijk HE-LE-MAAL doorheen zat, toen Lars mij ziek heeft moeten melden omdat ik geen zinnig woord meer uit kon brengen, toen ik alle hoop op zo ongeveer al het moois in het leven op begon te geven. Toen was ik opeens zwanger. Serieus… Het sprookje waar mensen mij moed mee probeerden in te praten, tijdens dat vreselijke ziekenhuis gedoe, werd ons eigen sprookje!

Onze zwangerschap verliep vlekkeloos, het geluk lachte ons weer toe, soms met een beetje maagzuur erbij, maar ik kan me vervelendere zwangerschapskwaaltjes voorstellen. Ook al durfde ik in de eerste periode helemaal niets te geloven van al die positiviteit, we kunnen terugkijken op een fijne zwangerschap met een nog fijner resultaat. Eind 2017 is onze dochter geboren, na een voor mij typische, ietwat rommelige bevalling. (Ja, joh, iets met bijna thuis bevallen en dan toch naar het ziekenhuis moeten, de ambulance die er 20 minuten over doet terwijl je met je vluchttassie klaar staat bij de voordeur, persweeën opvangen als je vastgesnoerd ligt op een brancard en niet puffen maar een heel noodteam dat tussen je persweeën door van alles van je wil, ja leuk…)

Inmiddels is ons kleine meisje anderhalf, mogen wij over de weg naar een zwangerschap toe best wel klagen, maar mogen wij over de rest niet heel veel zeggen. Onze dame slaapt vanaf 6 weken de nachten door, eet bijna alles wat je er in stopt, dronk meteen uit de borst (hoppa, 2 cupmaten erbij! Maar voor hoelang…), is mega makkelijk in de omgang, heeft geen last van: ‘het is 7 uur ik moet naar bed en anders ben ik morgen niet te genieten’. Is gewoon, echt waar, een mega makkelijk meisje. En daar zijn we trots op. Enorm.

Dat was dat… Dus…

Ook al hebben we nog veel meer meegemaakt, eigenlijk is dit wel het punt waar we nu staan, het punt vanwaar ik wil starten met het schrijven over alles wat mij bezighoudt als moeder. Ik noem mezelf maar Mama-Ri, je moet toch iets verzinnen.

Vanaf nu hoop ik iedere week iets met jullie te kunnen delen. Iets leuks, of niet, iets wat ons bezig houdt, of juist de hele wereld bezighoudt, maar ons niet. Gewoon…
Van alles over het ouderschap, ouder worden en ouder zijn.

Hopelijk tot de volgende keer!

Liefs Mama-Ri
PS ook de groetjes van Lars, die overigens helemaal niets heeft met bloggen.

Na maanden, of misschien zelfs jaren, ‘gewoon maar wat schrijven’ en mijn verhalen met vrienden delen tussen de foto’s op Facebook. De ellende van me af schrijven, waar nodig. Emotionele verhalen vormgeven om soms ook nog voor te dragen. Hele mooie dingen in een nog mooier jasje te steken, dat probeerde ik, op mijn manier.

Okee, het was best even slikken, even zoeken en even knutselen. Het voelt bijna hetzelfde als mijn allereerste sollicitatie, je weet wel, zo’n sollicitatie toen je nog minderjarig was en op zoek was naar een weekendbaantje. Maar ik heb mezelf aangenomen en vanaf nu zal ik mijn verhalen via verschillende media delen met iedereen die het maar lezen wil. Ik zal mij vooral richten op het ouderschap, ouder worden en ouder zijn. En dat in de breedste zin van het woord, dus vat mijn slogan op zoals je hem lezen wilt.

Daar ben je dan! Mijn allereerste, echte blog.
Daar ben je dan! Het begin van mijn ziel en zaligheid, geschreven vanuit mijn hart.
Daar ben je dan! En ik hoop dat jullie het fijn zullen vinden om met mij mee te lezen en te leven.

Alvast mijn excuses als de vormgeving en frequentie niet helemaal gaat zoals gehoopt, ik ben erg zoekend naar de juiste weg en sta dan ook open voor alle opbouwende feedback.
Tot snel!
MamaRi