Peuterende smaakpapillen

Onze dochter was de eerste maanden net een kleine vuilnisbak. De eerste hapjes waren nog wat onwennig, maar toen mevrouw eenmaal doorhad dat de culinaire wereld uit meer bestaat dan alleen melk, waren de hapjes niet aan te slepen. Van avocado tot garnalen en van haring tot zuurkool, werkelijk alles werd verslonden door ons kleine vreetzakje.

Maar helaas…

Inmiddels is dit kleine vreetzakje veranderd in een kieskeurig monster. Waar voorheen ieder koekje met een grote glimlach werd opgepeuzeld, haalt zij nu haar neus op voor een lange vinger of een biscuitje. Als ik net ontdekt denk te hebben dat ze gek is op boerenkool met worst, eet ze er de volgende keer geen hap van. Wanneer er een wit velletje te veel aan een mandarijntje zit, peutert ze deze er met ongelofelijke peuterprecisie vanaf, als ze hem dan überhaupt nog op denkt te gaan eten. En het beleg op een broodje hoef je niet stiekem te vervangen door iets anders. Als mevrouw kaas in gedachte heeft, gaat ze écht geen brood met appelstroop eten. Punt.

Een eigen mening

Al ruim voor haar tweede verjaardag begint dit kleine mensje een enorme eigen mening te vormen. Eigenlijk over alles, welke schoenen wij allemaal aan moeten, of we wel of niet gaan douchen, wie waar moet zitten en ga zo maar door. De meeste van deze onderwerpen zijn nog vrij makkelijk om te buigen, maar haar mening over eten en drinken is hard. Keihard.

‘Nane’ is limonade en geen yoki. Een ‘Pijn’ (zonder witte velletjes) wordt niet zonder toestemming vervangen door een banaan. En ‘Koeke’ dat blijft nog elke dag een zoektocht naar het koekje dat mevrouw in gedachte heeft.

Alweer een nieuwe fase

Een groot voordeel van de razendsnelle ontwikkeling van deze minimensjes is dan wel weer dat zij zich rond hun tweede verjaardag steeds beter verstaanbaar kunnen maken. En dat ze beginnen te begrijpen dat een consequente ‘Nee’ ook echt ‘Nee’ blijft.

Zo heeft iedere fase toch weer zijn charme.