De weg naar ons tweede wonder

Daar zitten we weer, alsof we nooit zijn weg geweest. Ruim vier jaar geleden alweer, dat we de eerste stap op deze afdeling zetten, niet wetend dat er helaas nog zo veel stappen zouden volgen. Daar zitten we dus weer, aan de aftrap van een nieuw traject: de weg naar ons tweede kindje…

Het eerste contact was weer wat onwennig, allereerst omdat de huisarts ons doorverwees naar een ander ziekenhuis. Ten tweede omdat ik me eigenlijk had voorgenomen hier nooit meer terug te komen. Het vorige traject viel me zo zwaar, ik heb me daar zo enorm in vergist. Ik ben mezelf zo verschrikkelijk tegen gekomen, ondanks dat het geweldig is dat de mogelijkheid bestaat: wat een hel. Godzijdank was al die moeite niet voor niets en konden wij onze grootste liefde in 2017 eindelijk in onze armen sluiten. Voor ons leek dit genoeg, deze malle molen echt niet nog een keer. En toch, bijna 3 jaar na de geboorte van onze dochter en welgeteld 35 cycli, 35 teleurstellingen, heel veel testen zonder streepjes verder, zijn we hier toch weer. En het erge is, het voelt alsof we nooit zijn weggeweest.

‘Thuis’ komen

Gelukkig kon de doorverwijzing worden omgezet naar het ziekenhuis waar we het vorige traject ook hebben doorlopen en als klap op de vuurpijl konden we, ondanks alle Corona-maatregelen, binnen no-time terecht bij onze oude, bekende behandelend arts. Een soort van thuis komen, maar dan anders. Na een goed gesprek is alles duidelijk, we gaan weer van voor af aan beginnen, met alle onderzoeken die daar bij horen. Braaf wachten we mijn volgende menstruatie af en enkele weken na het eerste telefoontje zitten we weer in die wachtkamer, die op een ander schilderijtje na, eigenlijk niets veranderd is. Wat wel anders is, is mijn gemoedstoestand. De hoop die voortvloeit uit het meisje dat op dit moment bij opa en oma aan het spelen is, maakt een tweede fertiliteitstraject zó anders dan de eerste. De wens voor een kindje is zeker niet minder groot, maar de angst voor de volledig onvervulde kinderwens is wel degelijk kleiner. Kleiner of anders, ik kan het (nog) niet onder woorden brengen.

Eitjes tellen

Op de eerste dag van mijn menstruatie, die gek genoeg opeens veel eerder komt dan normaal, bel ik naar het ziekenhuis voor een afspraak. Op dag 12 gaan we ‘eitjes tellen’, onze eigen Jip en Janneke uitleg voor het maken van een echo rond die termijn en het doel ervan. Om maar weer over thuiskomen te spreken, staat de verpleegkundige al op mij te wachten. Die ene verpleegkundige die in het vorige traject zoveel echo’s voor ons heeft gemaakt dat ik ze op twee handen niet meer kan tellen.  Tja daar zijn we weer… Nou ja, daar ben ik weer. Want waar ik mijn vriend het liefst overal bij wil betrekken, mag ik door de Corona maatregelen alle bezoeken even alleen doen. Heel fijn bij slecht nieuws en evengoed heel fijn bij goed nieuws, dat mag ik dan dus telefonisch aan mijn vriend doorgeven. Vreselijk onpersoonlijk en ook nog eens niets aan te veranderen.

Tijdens de eerste poging in het eerste traject reageerde ik zo heftig op de medicatie dat ik zoveel eitjes in mijn eierstokken had, dat de verpleegkundige maar is gestopt met tellen. En voor mij geen verrassing, ik ben zo’n geluksvogel, deze ronde ‘tellen we eitjes’ op het moment dat mijn eisprong al heeft plaatsgevonden. Dus verlaat ik het ziekenhuis met een terugbelverzoek, wat medicatie en een enorme teleurstelling waarvan ik mijn vriend nog op de hoogte moet brengen… We mogen weer een maandje wachten, hoera.

Een maand wachten

Gelukkig vliegt die maand voorbij, het is december (2020) en ik hoef waarschijnlijk niemand uit te leggen dat het dan druk is. Zeker met een baan in de zorg en een dochter die in de feestmaand jarig is. Voor ik het weet, zit ik met net iets meer dan gezonde spanning, weer in die wachtkamer. Doordat mijn cyclus opeens ontregelt lijkt, kan ik eerder terecht dan normaal. Deze keer gaat een jonge dame die ik niet eerder heb ontmoet mijn ‘eitjes tellen’. Deze verpleegkundige vertelt mij van alles over haar plannen met kerst en met haar gezin. Ik ben met stomheid geslagen dat iemand die weet in welk traject haar patiënten zitten, mij vertelt over haar plannen met kerst en hoe graag ze op tijd naar huis wil vanwege kerstavond, om bij haar kinderen te zijn. Ik ben eigenlijk eerder geïnteresseerd in mijn eigen kinderwens dan in de kinderen van de verpleegkundige die ondertussen een inwendige echo maakt, maargoed. Het overvalt mij zo dat ik er niet eens iets van zeg en blij ben dat ik de onderzoekskamer mag verlaten met het bericht dat de eitjes nog te klein zijn en ik dus over twee dagen, op tweede kerstdag, terug moet komen.

Een spook-ziekenhuis

Gelukkig zijn onze plannen met Kerst dit jaar, door Corona, niet erg spannend, dus loop ik op tweede kerstdag weer het ziekenhuis binnen. Een spookhuis lijkt het wel, zo verlaten. Tot ik plots, zowaar, in de wachtkamer een lotgenoot tref. We hebben het er, op anderhalve meter afstand, over hoe gek het is om met Kerst in een verlaten ziekenhuis rond de lopen. Zeker met het doel waarvoor we hier zijn, we spreken het allebei niet letterlijk uit, maar ik denk te proeven dat zij hier voor hetzelfde traject komt als ik. Zij wordt eerst naar binnen geroepen door de verpleegkundige. Een man. Die man doet echt fantastisch zijn werk, toch word ik overvallen door een bepaalde zenuwachtigheid, paniek wil ik het niet noemen, of een soort teleurstelling. Ik weet niet de juiste woorden te vinden voor dit gevoel, maar fijn vind ik het alles behalve. Nogmaals, die man doet waarschijnlijk meer inwendige echo’s in een week dan dat ik ooit zal krijgen, maar het voelt toch niet fijn. Goed de echo is gedaan, ik moet nog even bloed laten prikken en dan thuis wachten op een e-consult waarin uitgelegd zal worden wanneer wij weer in het ziekenhuis moeten komen. De bloeduitslag zal uitsluitsel geven of de eisprong al in gang is gezet en zo niet zal in het e-consult staan wanneer ik Ovitrelle moet spuiten.

En dat spuiten is het geval. Omdat ik dit traject al eerder heb doorlopen, heb ik geen fysieke prikinstructie gekregen, maar op het moment dat ik die spuit weer uit de verpakking haal, bevliegen me opeens allemaal vage herinneringen en praktische vragen. Hoe doe je dat ook al weer….? Dus lees ik de gebruiksaanwijzing nog eens grondig door en betrap mezelf op het feit dat ik niet zo onzeker moet doen en het echt nog wel weet en kan. En zo geschiedde.

En nog een ziekenhuisbezoekje

De maandag na Kerst melden wij ons, voor de derde keer in vijf dagen, in het ziekenhuis voor dé behandeling. Waar we vorige keer alles samen hebben gedaan, mag ik nu niet met mijn vriend mee en hij ook niet met mij. Dus lig ik daar… Met een arts en een lab-medewerker tussen mijn benen met een mega felle lamp op mijn doos gericht, (sorry voor mijn hardheid, ik ga het niet mooier maken dan het is) zonder mijn steun en toeverlaat, degene waar ik deze droom mee deel. Moederziel alleen voel ik me. Psychisch doet dit zoveel meer pijn dan de behandeling zelf…

Na een praatje van de arts, dat half aan me voorbij gaat en dus ook door niemand anders wordt opgevangen aangezien ik alleen ben, kleed ik me weer aan en verlaat ik het ziekenhuis. Gelukkig hoef ik me niet lang zo alleen te voelen en staan mijn twee grote liefdes buiten op mij te wachten. Snel naar de auto, ik wil naar huis. Mijn vriend probeer ik alles te vertellen, terwijl mijn drie-jarige dochter door ons heen brult. Ze wil zo graag weten of ik prikjes heb gekregen van de dokter en of ik pilletjes moet slikken. Ik vertel haar dat alles goed is, mama is niet ziek en mag weer naar huis. Opgelucht stapt ze de auto in en hopend op een tweede wonder keren we huiswaarts, waar het grote wachten gaat beginnen.

De test

Begin januari moet ik een zwangerschapstest doen. Door Corona loopt ook dit anders dan ik vanuit het vorige traject gewend ben. Toen moest ik naar het ziekenhuis komen en bloed af laten nemen. Helaas heb ik vijf keer telefonisch moeten horen dat de uitslag hiervan negatief was. Iets wat ik nooit zal vergeten. Over de telefoon te horen krijgen dat in het lichaam dat aan diezelfde telefoon hangt, geen baby groeit. Heel onnatuurlijk, ongemakkelijk en raar. In die zin ben ik dus wel blij met de geldende maatregelen, ik doe liever zelf die test dan van iemand aan de telefoon te moeten horen dat de poging is mislukt.

Omdat de testdatum op mijn werkdag is, besluiten we de test een dag eerder te doen. Deze is negatief, maar we houden hoop dat dit komt doordat ik te vroeg heb getest. Als ik ’s avonds uit mijn werk kom, weet ik dat de test niet heeft gelogen. Ik ben ongesteld… Dus bel ik de volgende ochtend naar het ziekenhuis om het slechte nieuws door te geven en bespreken we dat we in principe de volgende cyclus gelijk door kunnen gaan, doordat ik naast Ovitrelle geen andere hormonen heb gespoten. De verpleegkundige pakt de agenda en vertelt mij dat ze eerst moet overleggen. Door de geldende maatregelen mogen er niet te veel patiënten tegelijk op de afdeling komen en daardoor is er misschien geen plek voor mij… Tuurlijk… Denken we dat we geluk hebben dat we ‘gelijk door kunnen’, is de agenda vol. Na een kort overleg word ik van de spanning verlost, we kunnen toch terecht. Over iets meer dan een week, begint het hele riedeltje weer van voor af aan…