In ‘de weg naar ons tweede wonder’ gaf ik de wereld een kijkje in ons vorige fertiliteitstraject. Ik hoop hiermee de taboe te doorbreken en mensen te laten voelen hoe heftig en intensief zo’n traject is. Helaas werd dit loodzware traject een nog veel zwaardere periode in ons leven en heb ik het fertiliteitsverhaal nooit meer afgeschreven. En dat lukt me ook niet meer…
Hoe de tweede poging precies is gegaan, staat mij dan ook niet meer helder voor de geest. Wel weet ik nog dat we op donderdag een minder prettig gesprek met de fertiliteitsarts hebben gehad. Doorgaan met IUI lijkt kansloos en de volgende poging willen de artsen starten met ICSI, iets waar ik al die tijd al enorm tegenop kijk. We sluiten het gesprek af met de woorden: ‘Laten we hopen dat het niet meer nodig is!’ en spreken af maandag de testuitslag door te bellen. Testen mocht eigenlijk al op vrijdag, maar omdat we allebei op vrijdag werken en doordat het in het weekend toch niet mogelijk is om het ziekenhuis te informeren, kiezen we ervoor om te wachten tot maandag. Met de tegenslagen in ons achterhoofd gaan we er eigenlijk al vanuit dat deze poging toch niet is gelukt en ik dit weekend ongesteld word. Tot onze grote verbazing gebeurt dit niet, waardoor ik maandagochtend aan niets anders meer kan denken dan: testen! Diep van binnen lopen de positieve zenuwen toch wel een beetje op, nu de ongesteldheid is uitgebleven, maar de vele tegenslagen zorgen ervoor dat ik eigenlijk niet durf te hopen dat de test positief is. Nog even snel lees ik hoe deze test ook al weer precies werkt, volg de instructies en leg daarna de test op de wastafel. We praten wat, maar ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Wanneer ik de test oppak, zie ik het eigenlijk meteen, maar door de zenuwen begin ik te twijfelen. Zie ik daar nou een streepje? Een heel licht streepje? Ik weet niet hoe snel ik de bevestiging bij mijn vriend moet vragen, ziet hij het ook of ben ik gek aan het worden?!
Zie ik nou een streepje?!
Hij hakt de knoop door, ook al kan ik het bijna niet geloven: een streep is een streep, hoe licht die ook is! We vliegen elkaar in de armen, terwijl onze dochter doodleuk verder kijkt hoe Peppa Pig een dagje naar het strand gaat. En nu? Onze ouders weten dat het niet lang meer kan duren voordat we weten of deze poging is gelukt of niet en het liefst willen we het geweldige nieuws natuurlijk van de daken schreeuwen! We besluiten onze dochter haar ‘grote zus’ shirt aan te doen en stappen in de auto. Precies op dat moment belt de arts uit het LUMC die, net als wij, in lachen uitbarst bij het horen van dit goede nieuws met het telefoongesprek van vorige week nog vers in haar geheugen. Het is een bijzonder gesprek dat ik niet snel zal vergeten, net als het gezicht van onze ouders. Prachtig, was het…
De eerste echo’s
Ruim twee weken later, op vrijdag 26 februari 2021, mogen we voor een eerste echo naar het ziekenhuis komen. Dit voelt als een soort cadeautje, aangezien de intake bij de verloskundige pas twee weken later zal zijn. Op de echo ziet alles er perfect uit, zelfs al een kloppend hartje! Zo trots als een pauw vertellen we een aantal mensen die weten van ons traject het goede nieuws. Ook de echo tijdens de intake bij de verloskundige ziet er perfect uit en langzaam valt er een klein beetje onzekerheid van onze schouders. Helaas schept de volgende echo, rond de elf weken, de eerste verwarring. Vanuit het ziekenhuis werd de IUI datum aangehouden en zou de uitgerekende datum 15 oktober zijn, echter na metingen zegt de echoscopiste dat de uitgerekende datum 20 of misschien wel 21 oktober is. Een verschil van bijna een week is iets wat volgens mij geen enkele zwangere vrouw wil horen voor die spannende grens van twaalf weken. Daarbij vond ik deze echoscopiste ook nog eens erg onvriendelijk, gehaast en kon ze geen van mijn vragen beantwoorden. Eerlijk gezegd nam ik háár eerder niet serieus, dan dat ik me zorgen maakte om de baby.
En toen… Corona!
Twee weken later blijkt dat we allebei Corona hebben en moeten we in quarantaine. Quarantaine met een peuter die het liefst zelfs buiten slaapt, is niet mijn hobby, zeker niet als dit valt in de week dat de termijnecho gepland staat. Het afzeggen van je termijnecho is erg vervelend te noemen, het gevoel dat dit virus kwaad kan voor onze baby is nog veel vervelender. We proberen ons ruim een week lang binnenshuis te vermaken, terwijl de peuter ondertussen tegen de muren opvliegt, maar nog altijd is alles minder erg dan je afvragen of het daarbinnen wel goed gaat en niemand hebben die je gerust kan stellen. Volgens de artsen kan Corona geen kwaad, maar bij mij overheerst de vraag hoeveel ze daar nu werkelijk al over kunnen weten. Gelukkig neemt de verloskundige onze onzekerheid erg serieus en kan ik direct de eerste dag na de quarantaine voor een termijnecho terecht.
Weer zorgen de metingen voor verwarring, maar nog altijd gaan er geen alarmbellen rinkelen. Protocol blijkt toch dat de IUI datum moet worden aangehouden, wat betekent dat de uitgerekende datum 15 oktober is. Fijn, we zitten nu dus op een termijn van 12+6 en is die enge twaalf weken grens gepasseerd. Morgen heb ik een afspraak staan voor de NIPT, even een paar buisjes bloed afgeven om zeker te weten dat alles goed is met ons kleintje. Naïef… Ik kan het niet anders noemen.
Het allesverwoestende telefoontje
Een week later komt het telefoontje waarvan iedere zwangere vrouw hoopt dat ze hem niet krijgt. De uitslag van het onderzoek waarvan ik dacht, na al die controles en onduidelijkheid, dat het een formaliteit zou zijn die je even doet om alles maar uit te kunnen sluiten. Stiekem weggestopt dat de uitslag ook wel eens allesverwoestend kon zijn…
Ik heb het over het telefoontje dat ik gemist had, omdat ik druk was om onze oudste dochter op tijd naar school te brengen…
Mama-Ri 