Aangezien ik er de laatste tijd aardig wat volgers bij heb gekregen, leek een voorstelrondje me wel op zijn plaats!
Zoals sommige volgers misschien wel weten, heet ik Rianne en mijn vriend Lars. Rianne is geboren in 1989 en Lars, de jonge god, in 1990. Mijn jeugd is kort samengevat erg rommelig geweest. Op mijn 20e verliet ik het moederlijk huis en ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend. Ik volgde de opleiding SPW4 (Sociaal Pedagogisch Werk, niveau 4) en liep stage bij mijn huidige werkgever in een woonzorgcentrum voor ouderen. Lars volgde avondschool om zo veel mogelijk papieren als electriciën te behalen en werkt momenteel in de brandbeveiliging.
Partytime
We zijn gek op alle feestjes, je vindt ons op de hardste festivals, zijn actief binnen de plaatselijke carnavalsvereniging en zijn gek op voetbal, vooral als de punten naar Amsterdam gaan. Ik zou ons omschrijven als een gezin dat graag zijn eigen plan trekt en zich niet veel aantrekt van ‘de boekjes’ en ‘zo gaat dat nou eenmaal’. Als laatste kenmerk, niet geheel onbelangrijk, je maakt ons erg gelukkig met lekker eten: sushi, tapas, carpaccio, maar wel het allermeest met chocola. Veel chocola!
Goed, even terug naar toen.
De beëindiging van mijn vorige relatie verliep, ook dat vat ik heel graag kort samen, ietwat rommelig. In tijden van recessie wordt de afhandeling van een koophuis met je ex een enorm blok aan je been, ik was blij dat ik de rekeningen in mijn huidige leven kon betalen als begin twintiger en zo nu en dan nog een beetje kon ontspannen, tussen de jankbuien door.
Gelukkig hebben wij een kleine clown in huis die zorgt voor de nodige lachbuien. Ons eerste meisje is een Lori (kleine papegaai) die we vanaf een week of vijf met de hand hebben grootgebracht en die dus zo tam is als wat. Een vogel zo tam dat ie mee gaat onder de douche, je eten van je bord steelt en vooral overal bij wil zijn, je nalacht, gedag zegt en kusjes geeft. Een kleurrijk sprankeltje positiviteit in de tijd die verder gevuld werd met negativiteit. Ik zou deze periode graag omschrijven als een heel groot leermoment.
Een Leermoment met de hoofdletter L.
Toen Lars en ik al deze ellende achter ons konden laten, hebben wij samen een huis gekocht en je voelt hem waarschijnlijk al aankomen: we kregen een kindje. Nou nee, die kregen we niet hoor, alles behalve… We kregen voor de verandering weer wat tegenslagen, onderzoeken en pijnlijke vragen:
• ‘Helemaal klaar met klussen? En, dan nu zeker gestopt met de pil?’
• ‘Zo, gesetteld, halverwege de 20, moet je niet eens aan kinderen beginnen?’
• ‘Huisje, boompje, beestje. Ben je nog niet zwanger?’
Super leuke vragen als dat allemaal niet vanzelf gaat, als je meerdere keren per week in het ziekenhuis te vinden bent en strak staat van de hormonen die je dagelijks in je lijf moet spuiten. Echt, om publiekelijk in janken uit te barsten, zo fijn. Een gouden tip: gewoon niet doen.
Ons grootste geluk💝
Gelukkig is alle ellende niet voor niets geweest. Toen ik er HE-LE-MAAL doorheen zat, toen Lars mij ziek heeft moeten melden omdat ik geen zinnig woord meer uit kon brengen, toen ik de hoop op al het moois in het leven had opgegeven, toen ik noodgedwongen moest stoppen met het fertiliteitstraject, diezelfde maand nog, was ik spontaan zwanger. Serieus… Het sprookje waar mensen mij moed mee probeerden in te praten in die drie jaar dat we al probeerden een kindje te krijgen, werd ons eigen sprookje!
Deze eerste zwangerschap verliep vlekkeloos, het geluk lachte ons weer toe, soms met een beetje maagzuur erbij, maar ik kan me vervelendere zwangerschapskwaaltjes voorstellen. Ook al durfde ik tot de 20 weken echo helemaal niets te geloven van al die positiviteit, we kunnen terugkijken op een fijne zwangerschap met een nog fijner resultaat. In december 2017 is onze oudste dochter geboren na een typische, ietwat rommelige bevalling. Het leek er op dat ik thuis zou bevallen, maar moest op ‘het hoogtepunt’ alsnog naar het ziekenhuis. De ambulance deed er 20 minuten over om mijn huis te vinden, terwijl ik waarschijnlijk in de wijde omtrek te horen was toen ik met mijn vluchttassie inclusief persweeën klaar stond bij de voordeur. Ik heb nog even een persweetje opgevangen op de container van de buurman en terwijl ik vastgesnoerd lag op een brancard volgde er nog een wee of wat, waarna ik door de stress niet meer kon puffen, maar ook niet meer mocht persen, omdat een heel noodteam van alles van me wilde weten, ja, fantastisch…
Genoeg geluk gehad…
Inmiddels is ons oudste meisje vier en toen zij tweeënhalf was en moeder natuur ons geen tweede gelukje leek te gunnen, meldden wij ons maar weer in het ziekenhuis voor een beetje hulp om ons gezinnetje compleet te maken. Hierover schreef ik: ‘de weg naar ons tweede kindje’… Omdat die droom mijn leven het afgelopen jaar van top tot teen overhoop heeft gehaald, mijn hart pas écht heeft gebroken en mij erger kapot heeft gemaakt dan ik ooit ben geweest, zal ik dit verhaal binnenkort apart plaatsen.
Hopelijk tot dan,
Liefs Mama-Ri
P.s. ook de groetjes van Lars, die helemaal niets heeft met bloggen en social media😅
Vandaar ook dat je onze dochter niet herkenbaar in beeld zal zien, maar wordt verblijd met de nodige brilletjes, achterhoofden en soms geblurde gezichten.
Mama-Ri 