Misschien is het jullie opgevallen dat ik de laatste tijd wat minder actief ben. Waar ik voorheen regelmatig bruiste van de ideeën en moest kiezen over welk onderwerp ik vandaag zou schrijven, merk ik dat ik momenteel geen enkel leuk onderwerp kan bedenken. Mocht ik onverhoopt toch een onderwerp bedacht hebben, dan ontbreekt daaraan mijn flauwe humor en daardoor ook direct de motivatie om verder te schrijven. Ik merk dat mijn brein leeg is en wat er nog wel in die grijze massa op plopt, gaat vooral over Lynn☆ en alles wat er bij het verlies van een kindje komt kijken. De schok, de onderzoeken, de onzekerheid, het verdriet, het verlies en alsof dat nog niet genoeg is, ook de begeleiding van onze oudste dochter in dit hele proces. In ons leven leeft Lynn☆ voor altijd voort en het gemis blijft dan ook iedere dag pijnlijk voelbaar.
Vanaf het moment dat ik zwanger was, zitten we in een verbouwing, waardoor ik inmiddels alle babyspullen al tig keer in mijn handen heb gehad en dat is pijnlijk. Ieder vrij uurtje wordt opgeslokt door het klussen, ik probeer daarnaast te blijven werken, een leuke moeder voor onze dochter te zijn en doe mijn best nog enige sociale contacten te onderhouden. Dit alles in combinatie met de zes mislukte IUI pogingen die inmiddels alweer achter ons liggen en de daarbij behorende achtbaan aan emoties, maakt mijn brein kapot.
Leeg, moe en bang, dat is wat ik momenteel ben. Bang, dat vooral. Bang voor het traject dat ons nu te wachten staat, bang voor een koelkast vol hormonen, voor de bijwerkingen, voor die vreselijke punctie, bang in het algemeen en bang voor de toekomst, wat die ons ook zal brengen. Bang dat ik mezelf nooit meer terug vind, want dit is absoluut niets van wie ik ooit was. Stoer en sterk zijn lukt in het openbaar misschien nog net, maar diep van binnen is er niet veel meer van mij over dan een leeg brein gevangen in een bang meisje.
Hopelijk tot snel, met een beter humeur,
Liefs, Mama-Ri
Mama-Ri 