De magische aantrekkingskracht van een springkussen

Zijn het de kleurtjes, de vele kinderen of het kabaal dat ze maken? Is het de spanning, de verrassing? Wat is er in een peuterbrein nou leuker dan een spontane ontmoeting met een springkussen? Voor die peuter bedoel ik dan hè. Niet voor de papa of mama die op dat moment gewoon even snel een boodschapje dacht te gaan doen…

Wat even een snel ritje winkelcentrum had moeten zijn, mondt spontaan uit in een middag vol glijpartijen en botsingen. Daar sta je dan, met je boodschappentasje, naast een enorm springkussen. En zeg dan maar eens ‘nee’. Mijn ziel schreeuwt het, keihard zelfs, maar hoe graag ik het ook zou willen zeggen, zegt mijn mond: ‘Trek je schoentjes maar uit en ga lekker spelen, meisje!’

*ZUCHT*
Waarom hier?! Waarom nu?!

Voor ik met mijn ogen kan knipperen, heeft mevrouw haar weg al gevonden en is er voor deze mama geen weg meer terug. Voorlopig zitten we hier vast. Vast aan een felgekleurd, opblaasbaar springkussen vol met kinderen op blote zweetvoetjes en met vieze snottebellen. Oké daar gaan we niet te lang over nadenken. Ik probeer me maar even af te sluiten voor het kabaal dat er op zo’n prachtig springkussen geproduceerd wordt en geniet van een heerlijk nazomer-zonnetje.

Eigenlijk kan ik geen genoeg krijgen van dit spontane mama-momentje, maar ja, we kwamen hier met een doel. En dat doel was niet het springkussen waarvan ik niet wist dat ‘ie er zou staan. Na vijfendertig pogingen haar te roepen, komt mevrouw dan eindelijk eens kijken of ik er nog ben. Huilend, dat wel, en wat er gebeurd is dat weet niemand.  Ik zie mijn kans schoon, geef haar een dikke knuffel en met een slappe smoes piepen wij er tussen uit. Het springkussen gaat dicht, wat jammer hè? 😉

Met een peuter is niets meer wat het lijkt. De kleinste details kunnen de hele dag omgooien, of een springkussen, die kan dat ook. Maar weet je? Als ik dat blije gezichtje zie, dan maakt dat mijn omgegooide dag eigenlijk ook gewoon weer helemaal goed.