Zo’n moment, zo’n mijlpaal, ik denk dat iedere ouder het nog weet: de eerste keer met je kleintje naar de kapper. Helaas kennen we allemaal wel iemands horrorverhaal: een krijsend kind al voordat de kapmantel omgaat, alleen al bij het zien van die vreemde kapper/kapster, of bij het gevoel van de schaar in het haar. Het moeten, het onbekende: genoeg reden om het op een krijsen te zetten.
Wat ik me dan altijd afvraag hè, wat zal er omgaan in zo’n hoofdje? Wij weten dat haren knippen geen pijn doet (hooguit emotioneel), maar een kind heeft geen idee wat hem te wachten staat. Logisch dat zo’n kleintje het niet vertrouwd, je voelt dat je ouders gespannen zijn, maar ze doen net of het hartstikke leuk is. Net als bij het consultatiebureau… Ik zou het ook niet meer vertrouwen.
Ons krullenmeisje
Mijn dochter is gezegend met een lekkere bos haar waarvan iedereen zei dat het toch weer uit zou vallen. Want dat hoort zo bij baby’s. HA! Mooi niet bij die van mij. Nog geen zes maanden oud en daar zat ik dan. Het was mei, bloedheet en mijn dochter die nog nauwelijks fatsoenlijk kon zitten, ging voor het eerst naar de kapper. Niet om haar dooie puntjes bij te laten werken nee, meer omdat die mat maar in haar nek bleef plakken en dat me erg onprettig leek als je het grootste deel van de dag ligt.
Verwachting versus realiteit
Voorbereid op het ergste, plofte ik met mijn kleine ukje in de kappersstoel en om precies te zijn gebeurde er… NIETS. Niets van wat ik had bedacht en van wat ik me aan had laten praten, bleek onze realiteit. Geen gekrijs, geen ontwijkende bewegingen, NIETS. Toen niet en nu niet! Sterker nog: als we door de winkelstraat langs Jo’s hair lopen, wil ze het liefst gewoon naar binnen om bij ‘Do’ in de stoel te gaan zitten!
Elk kind is anders.
Elke situatie in het ouderschap is uniek.
En onze kapster is ook gewoon heel leuk met kinderen, misschien is dat het 😉
Mama-Ri 