Hoe mijn roze wolk veranderde in een donderwolk…

Na een lange, emotionele, medische weg die gelukkig mocht eindigen in een praktisch zorgeloze zwangerschap, belandde ik oprecht op een heerlijke roze wolk. Helaas veranderde deze roze wolk na drie maanden in een donderwolk…

De eerste werkweek na mijn verlof zat er op. Ik herinner me nog goed hoe erg ik moest wennen aan dit oude, maar tegelijk nieuwe ritme. Om andere prioriteiten te stellen dan voedingen, luiers en getimede slaapjes. Hoe gek het voelde om de zorg voor mijn baby voor een hele werkdag over te dragen aan oma. En het moment dat het ouderschapsverlof van papa in ging en hij stond te springen om zijn 40-urige werkweek in te ruilen voor een 32-urige. Ja… We hadden het allemaal prima geregeld. Tot het lot anders besloot.

Een bedrijfsuitje

De eerste vrijdag na mijn verlof en papa’s eerste avondje uit na de bevalling. Voor mij een rustige avond alleen met de kleine meid, even bijkomen van alle indrukken van afgelopen (werk)week en lekker op tijd naar bed. Tot ik wakker werd van de deurbel, rond middernacht. In eerste instantie, slaapdronken dat ik was, dacht ik dat papa misschien iets te diep in het glaasje had gekeken en zijn sleutels of het sleutelgat niet meer kon vinden. Hakt er toch wel in hè, die slapeloze nachten en na maanden weer een feestje.

Nog een keer de deurbel

Nog een keer de deurbel, gevolgd door vrouwenstemmen. Vrouwenstemmen die ik niet herkende, een blik uit het raam gevolgd door een klap in mijn gezicht. Dat was niet papa, er stonden twee vrouwelijke agenten voor mijn deur, midden in de nacht. Dit kon niet veel goeds betekenen. Met mijn hart in mijn keel opende ik de voordeur, in mijn badjas, waarop mij gevraagd werd of ik ‘de partner van’ was en ‘of wij even binnen mogen komen’. Na het verzoek om even te gaan zitten, wist ik het zeker: Dit zat goed fout.

‘Maar we hebben net een baby’

In shock heb ik geluisterd naar hun verhaal. De vader van mijn drie maanden oude dochter was zojuist zwaargewond en zonder getuigen ergens uit de berm geplukt, vermoedelijk geschept door een auto die niet de moeite heeft genomen te stoppen. Wat zich verder heeft afgespeeld wist niemand, evenals de staat waar hij zich op het moment van spreken in zou bevinden. Het was zeker geen garantie dat hij levend het ziekenhuis zou halen.

Oké, wacht even… Wijzend naar de roze versiering die nog in onze woonkamer hing, kon ik niet meer uitbrengen dan: ‘Maar we hebben net een baby…’

En nu?

Enorm dankbaar ben ik voor de geweldige begeleiding die ik van deze twee dames heb ontvangen. Stap voor stap hebben ze mij verteld wat ik moest doen, aangezien helder denken er op dat moment niet meer bij was. Na een minuut of tien zat ik samen met mijn schoonvader in de auto onderweg naar het LUMC, waar ons bij de ingang van de eerste hulp werd verteld dat de volgende beelden erg schokkend konden zijn. Niet dat het me iets kon schelen, ik wilde mijn vriend zien, maar schokkend was het zeker. Een ravage, de vader van mijn drie maanden oude dochter lag volledig in de kreukels.

Naar de omstandigheden goed nieuws

Één voor één kwamen de artsen binnen met, godzijdank, enigszins geruststellende berichten. Geen inwendige bloedingen of levensbedreigende schade aan vitale organen. Enigszins stabiel mocht hij enkele uren laten naar een kamer waar ik aan zijn bed nog uren heb gehuild. Gehuild van schrik, van blijdschap, van alle hormonen die door mijn lichaam gierden. Mensen gebeld, van alles geregeld om vervolgens maanden lang alleen maar bezig te zijn met zorgen. Zorgen voor mijn baby, zorgen voor mijn man, niet zorgen voor mijzelf, daar was geen tijd voor.

Na een vreselijke herstelperiode voor zowel mijn vriend als voor mij, zijn we er gelukkig allebei bovenop gekomen. 23 maart 2018: Hoe een avondje uit mijn roze wolk, veranderde in een donderwolk. Daar achter schijnt voor ons nu gelukkig weer de zon.