Het leed dat ‘pretpark’ heet

‘PRETpark’, zo’n woord dat de illusie wekt dat je in zo’n park pret gaat maken. Plezier, lol, je weet wel: lachen, gieren, brullen. Waarom suggereert het woord ‘Pretpark’ dat het daar leuk is, terwijl de realiteit uitwijst dat er meer gehuild wordt dan op een gemiddelde regenachtige dag waarop de TV het ook nog heeft begeven? ‘Huilpark’ lijkt mij dan ook een beter passende benaming en dit is waarom:

• Het begint al bij de voorbereiding: Mama heeft uren gezocht naar de beste korting en alsnog kost het je een rib uit je lijf. Huilen, allereerst voor je portemonnee.
• Dan de weg erheen. Onze peuter gaat al door het dak als we de straat uit rijden en dan te bedenken dat we nog zeker een uur onderweg zijn. Wordt er niet gehuild om aandacht, dan is het wel om iets anders onbenulligs.
• Parkeren €10, portemonneetje: Huil!
• Dan de wachtrij, daar moet je geduld voor opbrengen. Dat vraagt al wat van een volwassene, laat staan van een peuter. In de rij wordt er hier en daar al flink wat af gejankt en dan moet het spookhuis nog komen.
• Dan heb je nog van die leuke mascottes rondlopen, waar je met 80 andere gillende kinderen omheen mag dansen. Gegarandeerd brullen als ze geen tijd meer hebben om met jou te knuffelen.
• Wespen, altijd en overal… Daar kan mama dan wel weer om janken.
• Sta je 10 minuten in de rij voor een oud, gammel treintje, brult je peuter de hele boel bij elkaar omdat ze papa nog een knuffel wilde geven. Diezelfde papa waarmee ze net 10 minuten stond te wachten en die haar over welgeteld 2 minuten op het stationnetje weer op staat te wachten.
• En natuurlijk huilen omdat we niet de hele dag in de speeltuin blijven. Ongegeneerd huilen bij de laatste keer glijden van de glijbaan die nog lager is dan de plastic glijbaan die we in de achtertuin hebben staan.

Puntje bij paaltje wordt er nogal wat afgehuild in het gemiddelde ‘pretpark’.
‘Attractiepark’ dekt toch beter de lading.
Of toch ‘huilpark’, dan kan het alleen maar meevallen 😉