Onze dochter is zo wisselvallig als een Nederlandse zomer. Zo lezen we wekenlang voor het slapen het boekje over Elmo in de speeltuin, zo kijkt ze er niet meer naar om en is Rupsje Nooitgenoeg opeens de hit van de dag. Ook de speelgoedstofzuiger was wekenlang niet uit ons dagritme weg te denken, terwijl hij nu helaas meer stof vangt dan opruimt.
Zo werkt dat dus ook met eten: De eerste drie keer dat wij haar, vol verwachting, een pannenkoek voorschotelden, belandde deze met dezelfde vaart weer in de prullenbak. Waar ik er vanuit ging dat dat voor een dreumes een culinair hoogstandje zou zijn, bewees zij ons het tegendeel. Er met je vingers in prikken, is leuk. De rolletjes uitrollen en er mee in het rond zwaaien ook. Hoogstens een likje poedersuiker of stroop, maar opeten? Echt niet.
En nu?
Als je me een jaar geleden had verteld dat ik dit zou schrijven, had ik je keihard uitgelachen. Toch is het ondertussen onze dagelijkse realiteit: Mijn dochter schreeuwt iedere dag om pannenkoeken. ‘Panne’ welteverstaan.
‘Wat wil je eten als ontbijt? Een beschuitje?’
‘Panne!’
‘Zullen we dan zo even een stukje fruit eten?’
‘Panne…’
‘Mama gaat beginnen met koken.’
‘Panne?’
Zo flexibel als ik ben (als het mij uit komt 😉 ), eten wij dus wel eens pannenkoeken als ontbijt of tijdens de lunch. Gewoon, omdat we daar allebei zin in hebben. En ook gewoon, omdat ik die boterham er met pijn en moeite (en dan zonder korstjes) nauwelijks in krijg, maar ze zonder enige moeite drie pannenkoeken in haar holle kies stopt.
We genieten er maar van, zolang het bij pannenkoeken blijft.
Nogmaals: niets zo wisselvallig als de smaak van een peuter (en niet te vergeten de Nederlandse zomer).
Mama-Ri 
Een gedachte over “‘Panne, panne en nog eens panne’”