‘Het is maar een fase’. Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb? En inderdaad, veel dingen zijn maar een fase, de ene nog vervelender dan de ander.
Een tijdje geleden schreef ik over ons papa’s kindje. Haar liefde voor haar vader begrijp ik wel, ik ben niet voor niets op hem gevallen. En nee, niet omdat ik chocola krijg als hij thuis komt. Ook niet omdat ik samen met hem de vissen mag voeren of omdat ik graag word voor geduwd op een roze speelgoedmotor. Wel omdat hij het bad vol laat lopen zodat ik er meteen in kan duiken en hij altijd terug komt uit de speeltuin met zowel onze trotse dochter, als haar zelf geplukte bloemen.
Het ‘huilen-om-mama-virus’
Ondanks alle kwaliteiten die hij bezit, is onze dochter momenteel in ‘de mama fase’ beland. Dit begon op de speel-leerschool waar zij sinds een tijdje een ochtendje in de week naar toe gaat. De eerste keer was er niets aan de hand, de tweede keer ook niet, totdat er de derde keer een jongetje op de groep was dat onze dochter met het ‘huilen-om-mama-virus’ heeft besmet. Hij huilt zo hard om zijn mama dat de halve groep, inclusief mijn dochter, mee begint te huilen. Dit in combinatie met het feit dat ik haar nog net haar bed niet uit moet trekken ’s ochtends, waardoor ze met een enorm ochtendhumeur op school aankomt, resulteert in een huilende dochter aan mijn been die samen met haar klasgenootjes een huilend koor blijkt te zijn dat gespecialiseerd is in liedjes over ‘Mamaaaaa’.
Mamaaaaa
Als dit nou alleen op school zo was, dan zou mijn moederhart daar nog wel overheen komen. Helaas, momenteel huilt ze ook als ik haar achterlaat bij oma en zélfs…. BIJ PAPA….
Zoals ik al zei: de ene fase is nog vervelender dan de ander. In deze, nieuwe fase ben ik er spontaan achter gekomen dat ik echt héél slecht ben in afscheid nemen van ons huilende meisje dat om mij blijft roepen als ik uit het zicht verdwijn.
Daarom mijn oproep: Wie oh wie, voorziet mij van de gouden tip in deze ‘mama fase’?!
Mama-Ri 