Een datum waar ik het benauwd van krijg…
Een datum waardoor onze kijk op het leven aanzienlijk is veranderd…
Mijn eerste werkweek na mijn zwangerschapsverlof zat er op. In november stopte ik met werken en alsof het net twee weken geleden was, mocht ik deze week weer eens een kijkje buiten mijn mamabubbel gaan nemen. Nog volop aan de borstvoeding, een baby van drie maanden en totaal niet gewend aan dit oude, maar tegelijk ook nieuwe ritme. Het was vrijdag en het weekend stond voor de deur. Vanavond had ik een avondje voor mezelf, mentale voorbereiding op een zaterdagavond Après ski met onze carnavalsvrienden. Mijn avond bestond in eerste instantie uit een beetje bubbelen, Netflix, thee, megazak Maltesers en verder weinig spannends.
Klinkt best chill toch…
Het was ook best chill, totdat ik wakker werd van de bel en dacht:
‘Jahoor… Lars is vanavond ook een avondje uit zijn papabubbel. Eerste avondje feest, meteen zijn sleutels vergeten zeker…’
En nog een keer de bel….
‘Godver…’ dacht ik ‘Heb je haast ofzo?!’.
Nog verwarder werd ik toen ik besefte dat ik twee vrouwenstemmen hoorde, dus ik strompelde met mijn slaapdronken kop naar het raam. Dat was niet Lars, dat was meteen duidelijk. Maar wie was het dan wel en wat doen jullie hier midden in de nacht?!
Oké… Wat?!
Bij die gele strepen op haar schouder, voelde ik een strop om mijn nek die gruwelijk strak werd aangetrokken. Eentje die nog strakker kon, toen ze mij beneden te woord stonden en vroegen of ik de partner van Lars was. Of ze binnen mochten komen en of ik even wilde gaan zitten. Zo strak, dat ik na hun verhaal alleen nog kon zeggen:
‘Maar we hebben net een baby…’
De minuten die hierop volgden, werd ik geleefd door adrenaline in combinatie met de begeleiding van twee wildvreemde agenten, die midden in de nacht in mijn woonkamer stonden met bijna het meest shockerende nieuws dat ik me maar kan bedenken. Het enige wat ze mij konden vertellen was dat Lars aanspreekbaar de ambulance in is gegaan, maar of hij het ziekenhuis ging halen was vraag twee. Aan zijn letsel te zien, was hij geschept en door de klap kon hij inwendig zoveel schade hebben, dat blijvend letsel of zelfs overlijden niet uit te sluiten was. En aangezien er verder niemand is aangetroffen, kon ook niemand ons vertellen wat zich daar heeft afgespeeld. Onze rit naar Leiden leek uren te duren, een rit zonder aanvullende informatie en daardoor een rit vol vragen, angst en paniek…
In het ziekenhuis troffen we een ravage aan. Zo wil je niemand, laat staan je eigen partner, de vader van je pasgeboren dochter, aantreffen op een brancard. Om te janken, zo erg…
En ik heb wat gejankt, niet alleen die 23 maart, maar de hele periode die er op volgde.
Alle ballen in de lucht zijn voor mama
Van hechtingen en wonden controleren tot een heel gezin onder de douche helpen, aankleden en in bed leggen. Werken, koken, het huishouden bijhouden, zorg maar dat je al die ballen in de lucht houdt… In één klap was ik niet alleen kersverse moeder, maar ook ziekenverzorgster, begeleidster, welzijnsmedewerker en heel soms, als er ergens nog een paar minuutjes over waren, was ik ook nog een klein beetje Rianne.
Inmiddels zijn we alweer twee jaar verder. In die twee jaar zijn we bewuster dan ooit hoe een domme beslissing van meerdere mensen ons hele leven drastisch had kunnen veranderen. Bewuster dan ooit dat het Nederlandse rechtsysteem nog geen stap verder lijkt te zijn en dat verzekeraars hard zijn, bikkelhard.
Maar we zijn vooral dankbaar. Enorm dankbaar voor het feit dat dit niet is afgelopen zoals ik in mijn ergste nachtmerries zo vaak voor me heb gezien. Dankbaar voor alle hulp die we hebben gekregen in deze klote periode. Bedankt, het is niet in woorden uit te drukken, maar allemaal bedankt. Jullie zijn met teveel om op te noemen.
Mama-Ri 