Voor mijn gevoel laten we de zomer net achter ons, inmiddels zijn de plannen voor december al zo goed als rond en zijn wij voor de ergste drukte nog even lekker een midweekje aan het genieten van een minivakantie in België. Burgerlijk hè. In zo’n huisje waarbij de binnenhuisarchitect vond dat groen best leuk staat op de muren in combinatie met oranje meubels en groen, geel, oranje gestreepte gordijnen. Zo’n schattig huisje midden in de bossen met zowel binnen als buiten een openhaard. Iedereen is er ongetwijfeld een keer geweest, dan wel in CenterParcs, Roompot, EuroParcs of, in ons geval deze keer, SunParcs.
Na ons vliegavontuur naar Turkije deze zomer, zoeken wij het nu dus iets dichter bij huis. Mol in België om precies te zijn, net over de grens zodat we later tegen onze dochter kunnen zeggen dat ze voor haar tweede verjaardag twee keer in het buitenland is geweest. Nee hoor, eigenlijk gewoon om de reistijd. Wie mijn vakantieblog van de zomer heeft gelezen, weet dat onze heenweg toen best mee viel, waardoor we er op de terugweg vanuit gingen dat ons brave meisje dit gewoon nog een keer zo zou doen. En dat viel dus flink tegen…
Lekker gewoontjes met de auto
Omdat we naar België met het vliegtuig ietwat overdreven vinden, zijn we nu lekker gewoontjes met de auto. Iets meer dan twee uur rijden, dus rond lunchtijd vertrokken, hopend dat ze nog een schoonheidsslaapje doet op de achterbank. Ongelofelijk maar waar, we zijn met onze volgeladen kofferbak het dorp nog niet uit of ze slaapt al. Eigenlijk durven we geen woord te wisselen, de radio niet harder of zachter te zetten, laat staan iets te eten van de achterbank te pakken. Alles voor de rust van ons meisje en dus die van onszelf.
Aangezien we ‘s ochtends niet fatsoenlijk hebben ontbeten, er moest tenslotte een auto ingepakt worden, en we dus rond lunchtijd zijn gaan rijden, stoppen we na een uurtje bij een benzinepomp met daarnaast een fastfooddrive. Gunstig, we hoeven niet uit te stappen, waardoor de prinses in de kinderstoel gewoon door kan slapen. Lars bestelt, betaalt en pakt het eten aan, we rijden door naar de parkeerplaats en, je gelooft het niet, mevrouw slaapt nog steeds. Totdat ik de welbekende bruine zak openmaak, zo zachtjes mogelijk, die dingen kraken nou eenmaal. Alsof ik met mijn vingers knip tijdens een hypnose.
‘Knip’ en haar ogen zijn open…
Nu weten wij ouders allemaal, dat geen dag met een kind hetzelfde is. Terwijl we zonder wat te zeggen, met een spijtige bijsmaak die vette hamburger naar binnen werken, hopen we dat haar grote, blauwe kijkers zo weer klein worden én zo niet, dat in ieder geval die mond voorlopig dicht blijft. Zodra de burgers op zijn, knallen we de snelweg weer op en rijden we zo snel mogelijk, maar netjes de maximumsnelheid, door richting onze vakantiebestemming, waar we een uur later heelhuids aankomen zonder gehoorbeschadiging.
Mission 1: Complete
Even twijfel ik of ik dan toch een gehoorbeschadiging heb
opgelopen, misschien al in een eerder stadium. België is niet alleen ideaal qua
reistijd, in dit deel spreken ze ook nog eens Nederlands, althans, dat dacht
ik. Tijdens het inchecken vertelt een medewerker ons dat we onze auto zo snel
mogelijk weg moeten zetten op de wat?
‘De Parrrrking’? Oké, na een vragende ‘Sorry?’ begrijp ik dat deze lieve
mevrouw de centrale parkeerplaats bedoelt. Wanneer deze dame uit het zicht
verdwijnt, lachen Lars en ik onszelf rot. Enerzijds uit schaamte, anderzijds
omdat we elkaar nu bij iedere parkeerplaats even moeten helpen herinneren dat
dit een ‘Parking’ heet. Bij de benzinepomp twijfelde ik ook al aan mijn gehoor
of de activiteit van mijn brein. Een oudere mevrouw vertelde mij dat je hier met
je pas kan betalen maar ook ‘Khaasj’. Juist ja, cash… Duidelijk is dat ik even
moet wennen aan dit ‘accent’.
Eenmaal in het huisje rommelen we wat aan, halen we de hoognodige boodschappen en duiken we nog even het zwembad in. Meer dan genoeg activiteit voor op een aankomstdag.
Beekse Bergen, écht een aanrader
Dag 2, vandaag komen mijn schoonouders deze kant op en we gaan een dagje naar de dierentuin. Zoals ik in mijn blog ‘koopjesmama’ heb beschreven, heb ik via een leuke loterij (vrijwel) gratis kaartjes voor de Beekse Bergen weten te bemachtigen en laat dat vanaf hier nou een stuk dichterbij zijn dan vanaf huis. Zo slenteren we de hele dag heerlijk door een bijna lege dierentuin, waarna we afsluiten met een autosafari. Papa’s humor is om tijdens deze autosafari steeds het raam open te doen en blijkbaar heeft onze dochter haar humor niet van een vreemde. Zij roept bij ieder dier dat ze hem wil aaien. Leg dat maar eens uit bij een groep hyena’s, een leeuwin die achter een vogel aan zit of een gier die het karkas van een onherkenbaar dier uit elkaar trekt. Volgens mij hebben we allemaal meer gewandeld dan we normaal in een week doen, maar de Beekse Bergen is wat ons betreft écht een aanrader.
Chelsea-Ajax
’s Avonds kijken we met opa en oma naar onze liefde in de Champions League, irriteren we ons niet alleen aan de belabberde internetverbinding, maar vooral aan de Italiaanse scheidsrechter. We missen een doelpunt of drie doordat het beeld stil stond, kijken naar iets anders dan wat de commentator vertelt en lachen ons rot om hoe we er nou eigenlijk bij zitten met onze hapjes, drankjes en haperende laptop.
‘De Does’
De volgende ochtend gaan opa en oma mee naar ‘de does’. ‘Does’ is volgens onze dochter alles wat er ook maar enigszins nat uit ziet. Dus ook een plaatje van een zwembad, een sloot of een regenbui. Het blije meisje is in het zwembad echt helemaal in haar element en blijft dan ook roepen dat ze wil ‘lije’, dus glijden. Uiteindelijk weten we haar zonder al te veel gebrul het zwembad uit te krijgen en drinken we nog even wat bij het tentje dat er vlakbij zit. Ja hoor, met uitzicht op ‘de dooooooeeeeees’. Daarna rijden we nog even naar het centrum van Mol, hier vlakbij, zoeken met scheurende honger naar een eettentje, crashen uiteindelijk bij de lokale Turk, waar we aan twee schotels met vier volwassenen en een kind ook genoeg hadden gehad. Moe, vol en voldaan komen we terug en tijdens het wandelingetje vanaf de ‘Parrrrking’ naar het huisje, is ons doesmonstertje al in slaap gevallen.
’s Avonds vertrekken mijn schoonouders weer naar het beloofde land waardoor wij de volgende dag beginnen met de uitleg dat opa en oma er nu echt niet meer zijn. Niet onder de trap, niet achter de deur en ook niet op de wc. Ook ‘Toto’, ‘Coco’, alle ‘Tate’s’, ‘Don’, ‘Woef’ en ‘Finn’ gaan vandaag niet mee naar de ‘Does’. Het leven van een dreumes is hard. Keihard.
Op bunkerjacht
Vandaag, dag 4, gaan we in de zeikende regen op bunkerjacht. Laarzen aan, capuchon op, paraplu’s mee, stampen in die plassen en struinen door het bos. Terwijl papa de kaarten ontcijfert die hij van Ome Don heeft gekregen, rijden en lopen we door het bos. We vertalen wat woorden, het Nederlands blijft vreemd hier. Zo weiger ik met een kind over een jaagpad te gaan lopen, terwijl dat blijkbaar niets met jagen te maken heeft. Bij een omlegging denk ik aan een slechte vertaling van moord, maar bedoelt men hier een omleiding. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik mijn taalvaardigheid ernstig heb onderschat.
Goed, vandaag maken we dus wat foto’s van oud beton, bezoeken monumenten, rijden over bruggen uit de oorlog en onze kleine avonturier vindt het allemaal wel best. Chantage werkt nog prima op deze leeftijd. We beloven haar gewoon dat we nog een keer naar ‘de does’ gaan hierna en haar dag is weer helemaal goed.
En dan nu…
En dan nu, zit ik hier bij het haardvuurtje, achter mijn laptop. Zit ons burgerlijke midweekje er al weer bijna op. Dat betekent dat ik me vanavond ga voorbereiden op een dagje Antwerpen en daarna een terugreis die uiteraard net zo goed verloopt als de heenreis. Ik heb deze vertrouwensfout al eens eerder gemaakt, I know, maar toch vertrouw ik erop. En ach, een gillend kind in een auto is écht vele malen minder erg dan in een overvol vliegtuig tijdens een nachtvlucht. Ik laat het los, het komt zoals het komt.
Mama-Ri 