Tafeletiquette à la All-You-Can-Eat

De laatste jaren is er een hoop veranderd in de maatschappij: social media is onderdeel van de dagelijkse routine geworden, de vrouwenemancipatie lijkt hoogtij te vieren, terwijl roze of blauwe muisjes straks nog verboden worden, omdat alles genderneutraal moet zijn.

Ook begint er steeds meer een taboe te heersen op het eten van vlees. Laat ik voorop stellen dat wij zeker niet volledig vegetarisch eten, maar we proberen hier wel bewuster mee om te gaan dan een jaar of vijf geleden. We doen in ieder geval enigszins ons best…

Totdat we uit eten gaan!

Waar ik in mijn jeugd niet verder kwam dan de plaatselijke Chinees, snackbar of (met hele speciale gelegenheden) een à la carte restaurant, belanden wij nu eens in de zoveel tijd in een hippe sushi tent, tapas bar of een giga-wokrestaurant waar voor je neus voor een heel weeshuis aan vlees wordt weggewokt. Of gegrild, het is maar net waar je zin in hebt. En je verwacht het niet voor die prijs: overal kun je tegenwoordig eten én drinken tot je er bij neervalt en je kind onder de twee eet nog gratis mee ook!

In die hippe sushi tent, waarvan je er momenteel minimaal één in ieder dorp hebt, zit je gewoon nog aan tafel en bestel je je eten dan wel via een formuliertje, dan wel via een tablet. Zo ook de tapas bars, degene die wij bezoeken tenminste. Maaaaaar, zo simpel als het klinkt, zo ingewikkeld kan het zijn! Zoals ik al in eerdere blogs heb beschreven, is onze dochter inmiddels anderhalf, dus nee hoor, in de lokale sushi tent zitten wij helemaal niet ‘gewoon’ een paar uur te tafelen. Onze dreumes houdt het zeker, één broodje, één flesje limo en één uit elkaar gepulkte sushirol, lang uit in de standaard witte kinderstoel die in ieder restaurant opduikt (ook bij ons thuis hoor, niks mis mee). De kinderstoel die soms voorzien is van het bijbehorende blad, maar helaas meestal zonder, waardoor zowel haar eten als drinken al vrij snel op de grond belanden en waardoor de serveerster onbedoeld alle sushi binnen handbereik van ons minimensje op tafel zet. Totaal onmogelijk om rustig te eten, tenzij we haar stoel een meter achteruit schuiven, midden in het pad zetten, de serveersters herhaaldelijk hun nek breken over de uitstekende stoelpoten, de lege fles en al het eten wat meisjelief al op de grond heeft gegooid. Sushi mag dan één van onze liefdes zijn, ik loop er uiteindelijk de deur uit met rauwe vis in mijn decolleté, zeewier in het haar van onze dochter en zo zal Lars na ons etentje, zonder twijfel, ergens op zijn lichaam nog een restantje rijst terugvinden. Maar wat zijn we blij: we hebben gesmuld en ze heeft GOD-ZIJ-DANK de wasabi niet te pakken gekregen.

Een andere, meer kindvriendelijke optie zijn de, als paddenstoelen uit de grond geschoten, All-You-Can-Eat Wokrestaurants.

Voorzien van alle selfservice gemakken en eindeloze keuze zijn deze restaurants meestal compleet uitgerust met een speeltoestel voor kinderen. Je kent ze wel, zo’n All-You-Can-Vreetschuur waar het ernstig warm is, veel te druk en waar we massaal alle aangeleerde tafeletiquette aan onze laars lappen. Al wachtend op een stukje vlees, waarvan je er op zo’n avond veel te veel bestelt, zie ik mensen de rest van hun eten al opeten. Staand aan het buffet… Maar dat is heus nog niks bijzonders. Er lopen mensen van het buffet af, met een veel te vol bord in de hand, die blijkbaar zó hongerig zijn dat ze hun bord al bijna leeg hebben, eer ze terug zijn bij hun tafel. En dan nog niet te spreken over de luidruchtige vriendengroep bestaand uit allemaal max. twintigers met een dienblad vol met bier, terwijl iedereen aan tafel nog bier heeft. Gewoon, omdat het onbeperkt is.

En alsof dat dan allemaal maar normaal is, lopen daar ook nog eens grote aantallen jonge kinderen in de rondte.

Kinderen die niet meer mee krijgen dat ze, zeker in een restaurant, netjes met vork en mes moeten eten, dat is lopend natuurlijk ook niet te doen.

Kinderen die denken dat uit eten gaan, betekent: zonder enig toezicht spelen met wildvreemde kinderen (en daarbij ongegeneerd schreeuwen) in zo’n smoezelig speeltoestel.

Kinderen die het normaal vinden om de kok niet eens aan te kijken, maar toe te schreeuwen dat je ‘KNOFLOOKSAUS!!!’ bij je prakkie wil, terwijl je ondertussen een hapje van iets anders probeert.

En kinderen, die de tijd van hun leven hebben, terwijl hun ouders lekker rustig en onbeperkt zitten te eten.

Welkom new kids en welkom lieve, jonge ouders, dit is het ‘uit eten gaan’ anno 2019. Heerlijk hoor soms, of toch liever niet?