Onze dochter is inmiddels 5 jaar, ik hoef dus geen enkele ouder uit te leggen dat we al heel wat mijlpalen kunnen afstrepen. Hoe fijn het eerst was dat ons kleintje in het badzitje kon zitten, zo spannend was het toen ze daar niet meer in paste. Ook fijn was het toen ze zelfstandig in een laagje water kon zitten, zodat je eindelijk met beide handen de worsteling met shampoo en poezelige kinderoogjes aan kon gaan. En het fijne gevoel dat ze echt, echt, echt wel in het zwembad blijft drijven met een puddlejumper aan, maakt nu ruimte voor het vreemde idee dat ze tijdens zwemles met slechts een kurkgordel om haar middel het diepe zwembad probeert te veroveren.
Juist ja, zwemles, weer zo’n *slik*momentje, zo’n trots momentje, zo’n momentje waarop je beseft hoe snel je kleintje groot wordt en dat er weer een hele andere fase op je wacht. Iedere week op een neer naar het zwembad leek me eerst maar een saaie verplichting, maar blijkt uiteindelijk toch ook een best fijn, wekelijks momentje van ontspanning te zijn. Een super leuke bijkomstigheid in het zwembad waar wij lessen: het is iedere les ‘kijkles’. Je kunt hier namelijk gewoon vanaf het terras mee kijken (en nee, dat leidt niet af, de kinderen weten niet beter) onder het genot van een kopje koffie, thee of eigenlijk liever ijskoffie, gezien de tropische temperaturen in zo’n zwembad. Ondertussen kun je drie kwartier vol trots naar je kind kijken, je complete leven overdenken of gewoon nog wat achterstallige mails wegwerken. Het is maar net hoe je pet op dat moment staat, maar je zal daar toch echt die drie kwartier uit moeten zitten: verplichte ontspanning, zo zie ik het maar.
En ja daarna, een race bij de douches, weer helemaal fris en fruitig de auto in om daarna uitgeteld op de bank te crashen vol verhalen over hoe goed het ‘intrekken, wijd, sluit’ deze week ging. En mama crasht er lekker naast, nog even een uurtje TV kijken met kleine oogjes voordat Papa weer uit zijn werk komt. Nog even samen relaxen, beetje bankhangen met wat lekkers, even overdenken waar de jaren zijn gebleven, waar m’n kleine meisje is gebleven en waar de komende jaren mijn geld blijft. Want laten we eerlijk zijn: die zwemles hè, ik vind het maar een dure bijkomstigheid.
Mama-Ri 