De titel zal jullie, met Mama-Ri als bijnaam, niet zo verrassen. ‘Ik ben moeder’ en ja, dat ben ik ook. Zo simpel en vanzelfsprekend als deze titel eruit ziet, zo simpel en vanzelfsprekend is dat voor mij, en voor vele andere vrouwen, zeker niet.
Omdat ik helaas alle toeters en bellen op mijn weg naar het ouderschap wel heb meegemaakt, is het doel van Mama-Ri inmiddels behoorlijk veranderd. Waar ik eerst voornamelijk grappige blogs over ouderschapsblunders schreef, draait ons leven de laatste jaren niet bepaald meer om leuke blunders van het ‘moeder zijn’, maar eerder om blunders van moeder Natuur. De lollige kant van mijn ‘moeder zijn’ is behoorlijk overschaduwd door het fertiliteitstraject en het overlijden van ons tweede wondertje tijdens de zwangerschap. De grappige blogs maken daarom ruimte voor de echte verhalen, de verhalen die nog veel te vaak weggestopt worden, omdat het hele leven (en helemaal op social media) altijd maar leuk zou moeten zijn. Ik vind dat nep, het legt de lat onnodig hoog en het voelt niet eerlijk. Niet naar mezelf toe, niet naar de buitenwereld toe en hoofdzakelijk niet eerlijk naar Lynn toe.
Daarom deel ik vandaag mijn gedicht ‘Ik ben moeder’ met jullie, ook al weet ik dat ‘ie niet leuk en grappig is, maar keihard en triest. Precies zoals het leven als moeder soms óók is…
Ik ben moeder
Ik ben moeder
van de sterren,
ik ben moeder
van een kind,
ik ben moeder
van de leegte,
die zich in mijn hart bevindt.
Ik ben moeder
van twee meisjes,
de één is hier,
de ander daar.
Ik ben moeder
van de liefde,
want dat houdt ons bij elkaar.
Ik ben ook moeder
in mijn dromen,
van een kind
dat er niet is
en misschien ook nooit gaat komen,
dan blijf ik moeder
van het gemis…
Mama-Ri 