Na zeker 6 jaar, inmiddels 14 IUI pogingen en godzijdank met één wondermeisje bij ons, mochten we de hoop op een compleet gezinnetje in 2021 ook even ervaren. Ik was zwanger, tegen alle verwachtingen in en de controles zagen er prima uit, dat kon natuurlijk niet waar zijn. Het zou ons leven niet zijn als al het moois in een fractie van een seconde 180 graden zou omslaan naar een grote nachtmerrie. Met 16 weken moest ik bevallen van ons tweede wondermeisje, terwijl ik er zelf helemaal niks aan kon doen en tegelijk juist alles aan heb gedaan om het te voorkomen. Typisch. Blijkbaar hadden we onze portie dus nogsteeds niet gehad. Over and over again.
Van binnen dus al jaren moedeloos, maar toch met weer een klein sprankeltje vertrouwen, begonnen we in januari 2022 aan het vervolg: een ICSI traject. Met een beetje kunstmatige hulp wisten mijn overprikkelde eierstokken eerder al meerdere eicellen aan te maken, dus met de belachelijke doseringen tijdens een ICSI traject zou het zeker moeten lukken, aldus de naïeve ik. De eerste poging begonnen we de afvalrace met zes eicellen, om te eindigen met één embryo, dat twee weken na terugplaatsing uiteraard met de rode zee mijn lijf ook weer verliet. Nul cryo’s, dus begon de poppenkast aan mijn lijf gewoon weer van voor af aan. Dosering hormonen omhoog en door hè, raap jezelf maar weer bij elkaar en op naar een beter resultaat. Grapje van moeder natuur: Poging twee, same story dus lassen we noodgedwongen een maandenlange zomerpauze in, want hee Ri, je gaat toch zeker niet weer depressief worden van deze eindeloze shitshow? Dan roep je dit alles natuurlijk helemaal over jezelf af, heb ik me laten vertellen. Aangezien het ook twee keer wél is gelukt in de tweeënzeventig maanden die zes jaren tellen, hebben we uiteraard alle reden om mega positief te blijven. Maar natuurlijk.
ICSI 3
Leeggezogen qua energie en tegelijk juist volgespoten qua hormoonspuiten op de foto, lag ik gisteren dus voor de honderdduizendste keer in de meest vrouwonterende houding voor de zeshonderdste dokter die mijn kijkdoos eens even van binnen zou gaan bekijken. En ja hoor, verrassing: de hoogst toegestane hoeveelheid hormonen heeft welgeteld voor twee hele follikels gezorgd! Twee follikels die veel te vroeg in mijn kunstmatige kutcyclus al op knappen staan. Blauwe benen vol met bloeduitstortingen van die brandende gifspuiten, dagenlang knallende koppijn, weer die opbouwende zenuwen en weer die onmogelijke hoop bij elkaar geraapt, en wat valt er te zien? Geen ene fuck, twee eicellen die ik zonder hormonen ook aanmaakte. Voor de verandering weer eens een nieuwe tegenslag uit de trucendoos tevoorschijn getoverd, weer niet wat we hadden gehoopt, weer ben ik lichamelijk en geestelijk een grote puinhoop.
Again
Again
Again
Het spijt me voor wie mijn scheldwoorden niet kan waarderen, maar wat een fucking oneerlijke ellende is dit weer zeg. ICSI 3 is bij deze uitgesteld tot, tuurlijk joh, we hebben alle tijd: JANUARI….
IK.
BEN.
KAPOT.
ALWEER.
Mama-Ri 