In 2021 schreef ik dit gedicht, in papa-vorm, voor mijn vriend. Mijn maatje, mijn rechterhand, mijn steun en toeverlaat in het loodzware fertiliteitstraject en na het verlies van Lynn☆.
Vandaag plaats ik hem gericht op moeders, omdat ik geen goede inspiratie heb voor een nieuw gedicht, omdat ik een grote war van woorden heb geschreven, maar er niet uit kom, omdat ik vandaag wil proberen te genieten en vooral omdat ik extra wil benadrukken, dat deze dag voor sommige mensen super verdrietig en pijnlijk is…
Credits voor het zeer waardevolle, handgemaakte gezinsplaatje op de foto zijn voor Jouw houten verhaal♡
Mama-Ri 