Vandaag is het al weer een jaar geleden dat jij veel te vroeg en veel te stil ter wereld kwam. Na anderhalve week van onzekerheid, echo’s en onderzoeken, bleek onze grootste nachtmerrie toch echt de bittere waarheid: Jij was één op de tienduizend…
Na drie jaar hopen op een tweede wonder, werd ons tweede grote geluk met grof geweld uit mijn hart gerukt. Trisomie 18 toverde onze roze wolk om in een donderwolk van ongekende grootte. Een donderwolk die een jaar later misschien iets minder dondert, maar nog iedere dag een flinke hoosbui over ons gezin uitstort. Nu we alle eerste keren zonder jou gehad hebben, zou ‘het een plekje moeten krijgen’ en ‘gaan de scherpe randjes er vanaf’, maar blijft jouw afwezigheid evengoed elke dag pijnlijk voelbaar. Waar jij vandaag de zon weer heerlijk hebt laten schijnen, zie ik aan het eind van deze tunnel, na een jaar, nog steeds geen licht…
Vandaag…
2 mei, de dag die voor altijd van jou is, Lynn☆, de dag die voor altijd van jou blijft. Ik heb het al zovaak gezegd: ik mis je, altijd, maar vandaag een beetje meer.
Mama-Ri 