Een jaar geleden zaten we in heftige onzekerheid over jouw gezondheid. Druk lag jij te spartelen naast een veel te grote punctienaald waar ik zo bang voor was, maar die uiteindelijk niks voorstelde vergeleken met de pijn die mijn hart moest doormaken…
Een jaar geleden was je nog warm en veilig bij me, waren we nog even met z’n viertjes en hoopte ik iedere seconde dat ik wakker zou schrikken uit deze hartverscheurende nachtmerrie…
Een jaar geleden zaten we in heftige onzekerheid, een jaar later is dit machteloze gevoel onveranderd en lijkt de lading alleen maar pijnlijker te worden. Een jaar later zijn we zo veel meer kwijtgeraakt dan alleen onze dochter, het langverwachte sprankeltje hoop na ontelbaar veel negatieve zwangerschapstesten. Mijn glimlach en levenslust, die ik juist eindelijk weer terug leek te vinden. De hoop, het vertrouwen, de onbezorgdheid. En alsof de hele situatie nog niet vreselijk genoeg is, deden sommige ‘vage kennissen’ nog een schepje bovenop ons verdriet met hun ongezoute meningen en oordelen…
De maanden tikken door, maar ons leven staat nog altijd stil. Lieve Lynn, wat was jij gewenst, wat had ons leven er anders uit moeten zien met jou erbij, wat is dit alles toch ongelofelijk oneerlijk…
Ik mis mijn oude ik, ons oude leven, ik mis je zo. Alweer een jaar geleden, maar de pijn voelt nog precies als toen.
Mama-Ri 