Doordat in Coronatijd wordt geadviseerd om drukke plaatsen te vermijden en het liefst gewoon thuis te blijven, voelt het simpele wandelingetje met onze leen-hond als een enorm uitstapje. Zeker als we naar de wandelroute hier in de buurt gaan, waar je met het pontje de vaart moet oversteken. Heerlijk rustig, op een winterse zondag in Coronatijd kwamen we er welgeteld niemand tegen! De hele strook voor ons en onze killerdog alleen: Genieten!
Terwijl papa het pontje naar ons toe trekt, ontstaat ons eerste probleem. De meningen van de hond en het kind over het pontje komen niet overeen. De vierpotige gaat opeens liever rechtsomkeert, terwijl mevrouw regenlaars in gedachte al op het pontje staat. Met aan mijn rechterarm een stuiterend kind en aan mijn linkerhand een behoorlijke spierbundel die de boel bij elkaar jankt, probeer ik mezelf staande te houden in het schuine gras. Gelukkig is de vaart niet breed en is het pontje snel aan onze kant. Nu is het nog de vraag hoe we onze dochter van een koude duik behoeden, terwijl we tegelijk een tegendraadse hond op het schommelende pontje krijgen.
Met het nodige duw- en trekwerk stappen we aan de overkant met droge kleren af en gaan de remmen los. We springen op molshopen, gooien met takken zo klein dat de hond ze niet kan zien, nemen bijzonder saaie steentjes mee in onze zakken terwijl de hongerige hond een eend probeert te vangen en daarbij bijna een winterduik neemt.
Door alle Coronamaatregelen besef ik me tijdens zo’n gratis, fris wandelingetje eigenlijk pas waar het geluk hem nou echt in zit. Niet in verre landen, dure uitjes en mooie spullen. In samen de wereld ontdekken, genieten van het moment en vooral van elkaar.
En stiekem ook een beetje van de combinatie overenthousiaste peuter met jankende killerdog op een pontje. 😉
Mama-Ri schrijft over het ouderschap in de breedste zin van het woord en is te volgen op Facebook: Mama-Ri, Instagram: @mama.ri89 en op www.Mama-Ri.blog.
Mama-Ri 