Voelde ik me tonnetje rond en dat kan wel kloppen want ik was zeker een kilo of tien zwaarder.
Rommelde ik een beetje in huis, voor zover dat nog ging met die mega watermeloen genaamd Buik.
Telden wij de dagen, 39+1, dus nog zes dagen te gaan tot de uitgerekende datum.
Dachten wij na, over Kerst en Oud & Nieuw, hoe graag ik NIET op die dagen wilde bevallen.
Vanavond, maar dan drie jaar geleden…
Was alles rustig, geen idee wat ons die nacht te wachten stond.
Lag ik languit met mijn dikke buik ‘Het doet zo zeer’ van Heleen van Royen te kijken.
Plaatste ik daarover op Facebook:
‘Zo heftig… Zo herkenbaar…’
En het werd heftig…
14 uur later, maar dan morgen drie jaar geleden…
Helaas toch aangekomen in het ziekenhuis riep ik zelf:
‘Het doet zo zeer!!!’
Dacht ik even snel terug aan die avond, aan de moeder van Heleen van Royen met dementie.
Lag ik aan alle toeters en bellen, te lachen om het feit dat ik midden in een perswee aan de moeder van Heleen van Royen moest denken.
Wenste ik mezelf terug naar huis, in dat heerlijke bad, met die bubbels en die jets.
Met Party bij ons, op de wastafel, alle weeën weg te puffen.
Werd het 14:27 uur, maar dan morgen drie jaar geleden…
Al zou de hele wereld afbranden, wij dachten even helemaal nergens meer aan…
Daar was je dan, na een helse rit in de ambulance.
Daar was je dan, zo gehoopt en toch gekregen.
Daar ben je dan, morgen, jarig.
Niet te geloven, ons knappe, kleine meisje.
Morgen, maar dan alweer drie jaar geleden…
Hebben wij onze allergrootste liefde ontmoet:
Mama-Ri 