Lange maanden vormden jaren,
maar geen bolle buik voor mij.
Door elke maand te blijven hopen,
vlogen de jaren zo voorbij.
Zoveel testen, prikken, pillen,
steeds weer zonder resultaat,
De ene echo na de ander,
God wat heb ik mijn lijf gehaat.
Ik heb gehuild, heel veel gehuild,
om ons verschrikkelijke verdriet.
Onze toekomstdroom in duigen,
terwijl een ander het niet ziet.
Bleek er achter al die grijze wolken,
na een burn out, een straaltje zon,
Daar achter al die grijze wolken,
waar onze droom dan tóch begon.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen,
is wanneer de hoop soms lijkt vergaan,
Dan kan het leven je echt ineens,
voor de mooiste verrassingen laten staan.
Duhof Fotografie
Mama-Ri 