Deze week is het weer zo ver! Het is feestweek en vanaf donderdag staat de kermis in het dorp. Tijd voor feestjes, vrienden, hapjes, drankjes en de meest uiteenlopende activiteiten.
Vroeger, en dan bedoel ik voordat ik moeder was, nam ik me jaarlijks voor om het niet weer zo bont te maken als het jaar ervoor.
Vroeger kwam ik er ieder jaar achter dat dat niet gelukt was.
Nu is niets meer wat het is geweest, zo ook de feestweek.
Van dag tot dag…
Aan de donderdag is nog niet zo veel veranderd, in combinatie met het ouderschap. Ieder jaar gaan we vanuit mijn werk op donderdag met bewoners naar de kermis. Om 15:00 uur draaien alle attracties op aangepaste snelheid, met minder harde muziek en mogen alle mindervaliden gratis instappen. Een prachtig initiatief van de Harddraverij vereniging dat ik even genoemd wil hebben. De donderdag van de kermis draait dus jaarlijks om een organisatorisch hoogstandje van het team waar ik mee werk. Na alle voorbereidingen (denk aan het informeren van bewoners en familie, communicatie met verschillende interne en externe disciplines, regelen van personeel en vrijwilligers, etc. etc.) vertrekken wij met een groep van meestal tientallen bewoners, plus dus ook tientallen begeleiders, richting het kermisterrein. Ongeveer een wandeling van, zonder oponthoud, een klein half uur. Van 15:00 tot 16:00 uur verkennen bewoners met hun begeleiders het terrein, rond 16:00 uur vertrekken we huiswaarts, waar nog wat nagepraat kan worden onder het genot van een hapje en een drankje. Wanneer ik na zo’n dag thuis kom, heb ik eigenlijk wel even genoeg kermis gezien en breng ik de donderdagavond door, met de voetjes omhoog, zeer moe maar nog meer voldaan.
Maar vrijdag…
Waar ik vroeger, zonder kind, deed waar ik zin in had (de voornemens waren goed, maar pakten jaarlijks toch weer averechts uit) komt er nu nog een extra planning kijken bij de feestweek. Een klein meisje entertainen naast een baan waar paarden voorbij scheuren, tussen een menigte mensen die dronken begint te worden, nee… Dus heb ik vroegtijdig oma ingeschakeld, voor de nodige oppasuurtjes op vrijdag. Wat een rijkdom!
(Oma leest dit ook: dankdankdank!)
Maar vrijdag, ja vrijdag is dé dag van de harddraverij.
Half Hillegom neemt hier voor vrij en het is dan ook een drukte van jewelste langs de ‘kortebaan’. De ‘korte baan’ die ik vrij lang vind, het halve dorp is onbereikbaar maar goed, ik heb ook geen verstand van paardenrace, ik ben daar voor de gezelligheid. Zeker dit jaar, wanneer wij met de Carnavalsvereniging, het programma in de pauze zullen verzorgen. Dit kan niet anders dan een hilarische vertoning worden. Misschien komt oma nog wel even kijken met de kleine dame, misschien dat ze er nog iets van mee zullen krijgen, misschien herkennen ze mij wel in de verre verte, maar mijn mamamodus staat op dat moment even op standby als ik samen met mijn Carnavalsvriendjes voor een komische show zorg. Na dit feestje op zich, zijn er nog verschillende feestkeuzes te maken, maar of ik hier nog aan deel zal nemen, valt te betwijfelen. Waar ik hier vroeger niet eens over na hoefde te denken, maak ik nu andere keuzes, in het belang van mijn gezin en gezondheid. Ja gezondheid ja, hallo, ik ben ook geen 20 meer.
Mentale voorbereiding
Uiteraard, moet ik me vrijdagavond ook nog enigszins voorbereiden op de zaterdag. Want op vrijdag is het eind van alle festiviteiten nog lang niet in zicht! Zaterdag in de feestweek, dat betekent: vroeg opstaan. Tonknuppelen begint om 9:15 uur, wie heeft het ooit verzonnen, en als je een mooi plekje wilt bemachtigen met je sta-tafel, dan zul je zeker om 9:00 op het veld moeten staan. Dus… Dat was normaal altijd al een opgave… Nu met een kind, dat ook nog eens graag uitslaapt, wordt dit nóg ingewikkelder. Maar het gaat goedkomen, tonknuppelen, dat mag je gewoon niet missen.
Goedemorgen tonknuppelen!
Het is al een activiteit op zich om iedereen die zichzelf vrijdag dus niet in de hand had, aan te zien komen bij de zaterdagochtendactiviteiten (als ze al komen). Ook is het altijd een leuke gewaarwording om de ene tafel gevuld te zien met thermoskannen koffie en thee met koekjes, met daarnaast een andere tafel met bier, wijn en gefrituurde snacks. Tijdens de feestweek moet dat ook gewoon kunnen om 9:00 uur ’s ochtends….
Even ter aanvullende informatie:
Ik verzorg dan wel een deel van ‘de biertafel’, ik sta zelf liever bij de koffie.
En zo bij die koffietafel, kan onze dochter met nog meer kleine kindjes heerlijk over het veld rennen waar nog een heel spelcircuit aan de gang is: kruiwagenrace, buikschuiven, kelnerwedstrijd en kleuterzeskamp. Zo’n goed gevulde zaterdagochtend hebben wij niet vaak. Aan de organisatie van de feestweek zal het in dit geval niet liggen.
Fun in ’t park
Vrijwel aansluitend gaan we door naar het park vlak achter ons huis, ideaal dus, ik leg de kleine meid op bed en met een beetje geluk red de babyfoon het gewoon tot aan de overkant van de straat. Je kunt tussen deze activiteiten door precies even een broodje naar binnen schuiven, dat zou kunnen, de meeste tonknuppelaars kiezen waarschijnlijk voor een vette hap, die halen nog wat drankjes bij de supermarkt om de hoek en verhuizen met hun sta-tafels naar het park. Vanuit de Carnavalsvereniging zouden we natuurlijk ook deel kunnen nemen aan de hengelwedstrijd of de autopuzzelrit, maar het park is in ons geval écht een beter alternatief. Fun in ’t park is namelijk een ordinaire baggerrace, waar ook prijzen beschikbaar zijn voor het gekste ‘Fun-team’ en daar houden wij nou juist zo van. Na afloop hiervan hoop ik geen gewonden te hoeven verzorgen, zijn sommigen het goed zat, maar zouden we ook nog deel kunnen nemen aan de jaarlijkse kermisbingo. Veel mensen komen daar niet eens aan, gezien het volle feestprogramma van de voorgaande dagen, andere mensen komen er niet aan omdat ze al doodmoe worden van het burgerlijke bingo-idee. Tot welke groep ik dit jaar behoor, dat zal deze week ons leren. Fijn zou zijn als papa lekker op de bank crasht, graag zonder al die smerige bagger, zodat mama nog even een avondje burgerlijk kan gaan bingoën. We zullen zien waar het zaterdagschip strandt.
Zondag, rustdag…
Door middel van de titel maakte ik al duidelijk dat de kermis, maar dus ook de gehele feestweek, veranderd is. Zondag, rustdag ging voorgaande feestweken prima op. Zondag was namelijk de dag waarop we voorgaande jaren geen stem meer over hadden, voor dood op de bank bleven hangen en doordat we er net zo weinig energie als stem over was, overwogen we of we de afsluitende vuurwerkshow vanuit huis of vanaf het kermisterrein zouden bekijken. Nou dat was dat, dit jaar laten we alle georganiseerde en alle bankhang activiteiten achterwege, zondag gaan wij burgerlijk een dagje met ons meisje naar de kermis. Ik beloof het, we zullen eendjes vangen, touwtje trekken, misschien wel een rondje in de draaimolen en als papa erg zijn best doet, winnen we misschien nog wel ergens een leuke knuffel, daar hebben we er ten slotte nog niet genoeg van. We eten heerlijke, vette oliebollen, breken onze tanden op een zuurstok en na een rondje attracties en 25 keer ‘Hoi’ gezegd te hebben, bereiken wij waarschijnlijk toch onze eigen bank. Zo sluiten we de feestweek dit jaar af, geen keuzestress tussen thuis of op de kermis vuurwerk kijken, om 22:30 uur ligt de kleine dame allang op bed en zijn wij dus gewoon thuis.
Vanuit de tuin kijken we nog naar het vuurwerk, gewoon omdat het erbij hoort en accepteren we onze nieuwe, gecombineerde agenda. Het leven draait niet meer alleen om ons, maar ook niet alleen om ons kleine meisje. Wij combineren het zijn van papa en mama, met het zijn van Lars en Rianne. En ieder zijn mening en ieder zijn ding, daar worden wíj echt leukere ouders van.
Mama-Ri 