Wij zijn nooit voorbij

Daar is ‘ie weer hoor, die maand waar we ooit zo ontzettend naar uitkeken, waarin we zouden gaan aftellen naar de geboorte van ons tweede wonder en dit jaar naar haar eerste feestelijke verjaardag. Helaas is de harde realiteit vandaag de dag alles behalve feestelijk en leuk.

Ook al voelt het alsof we nog altijd stil staan, we zijn ook een heleboel stappen verder, een heleboel stappen die uit zijn gemond in nog veel meer tegenslag. Zes IUI en twee ICSI behandelingen om precies te zijn, ontelbaar veel hormoonspuiten, inwendige echo’s, tegenvallende lab uitslagen en vooral heel veel stress en tranen verder, vertoont mijn hart niet alleen meer enorme scheuren door het verlies van Lynn☆, maar nog veel meer beurse plekken door het verlies van vertrouwen, hoop en een rooskleurige kijk op onze toekomst.

Over ons verdriet schrijven lost misschien helemaal niets op, het geeft me wel ruimte in mijn hoofd en rust in mijn lijf om de dingen te verwoorden zoals ik ze voel. Recht uit mijn hart puzzel ik met woorden, totdat ze de lading dekken die ik zocht. En hoe verdrietig en hopeloos ik ook ben, vandaag lag er een stukje trots in mijn brievenbus. Een stukje trots omdat, ongeacht de negatieve reacties of het compleet negeren van ons verdriet, er blijkbaar ook waardering bestaat voor de manier waarop mijn puzzel van emoties uiteindelijk op papier komt te staan.

Een van mijn gedichten is namelijk gepubliceerd in het tweede boek van Stichting nooitvoorbij en hoe verdrietig het ook is, vandaag ben ik ook een beetje trots.