Ieder jaar in november leuren wij langs de deuren voor Alzheimer Nederland. Ons oog is niet alleen op deze organisatie gevallen omdat ik in een woonzorginstelling werk, maar ook omdat ik in familiekring helaas van dichtbij heb meegemaakt wat de ziekte van Alzheimer (en andere vormen van dementie) met een mens kan doen…
Al voor de geboorte (überhaupt voor de planning) van onze dochter liepen wij jaarlijks mee. Onze dochter is eind december 2017 geboren en ook in november van dat jaar liep ik met een dikke buik de buurt rond. Alle tijd van de wereld, mijn verlof was tenslotte precies voor de collecteweek ingegaan. Het jaar daarna had ik iets minder vrije tijd, maar ondanks dat ging het nog redelijk soepel om na werk met een baby van bijna een jaar, half slapend in de kinderwagen, te collecteren. De jaren die volgden gingen we, stom toevallig, steeds tijdens de collecteweek een weekje weg. Mits Corona dit toeliet, natuurlijk…
Een schrale troost sinds vorig jaar: collecteren met een peuter is hilarisch. Allereerst vergt het de nodige uitleg dat het geld dat de mensen geven in de collectebus moet en niet in je eigen zak. Ook hoef je je niet bij elke deur achter je moeder te verschuilen, de buren vinden het juist zo leuk om iets in jouw collectebus te doen. CollecteBUS, dat woord zorgde direct voor kortsluiting. Deze bus heeft geen wielen en dat klopt niet in een peuterbrein. En toen ze er achter kwam dat we ‘niet thuis briefjes’ hadden, was het eigenlijk leuker om die te bezorgen dan aan te bellen…
Na alle bijzondere momenten tijdens het collecteren met onze peuter, besefte ik eigenlijk pas hoe mooi dit is. Om haar mee te geven dat collecteren voor een ander zo belangrijk is.
Hopelijk kijkt je Omi trots mee hoe jij nu al je best doet om te vechten tegen deze rotziekte.
Mama-Ri 