De eerste week van november is het Europese week van de vruchtbaarheid. Helaas weet ik als geen ander wat een enorme emotionele achtbaan een fertiliteitstraject kan zijn. Helaas heb ik ook ervaren hoe alleen je je kan voelen als je hier middenin zit. En helaas heb ik ook ervaren hoeveel onbegrip, maar eigenlijk onwetendheid, er is omtrent dit onderwerp.
Uitspraken als: ‘Laat het los!’ voegen weinig toe, sterker nog, ze kwetsen. Je kunt je grootste toekomstdroom namelijk niet loslaten als je hier al jaren middenin zit en er alles voor moet doen én laten. Laat staan als je soms wel vier keer in een week in het ziekenhuis moet zijn en strak staat van de hormonen. Het neemt je hele leven over, ook al begrijp je dat misschien niet als het bij jullie in één keer raak was.
Uitspraken als: ‘Dan adopteer je toch een kind?’ voegen ook niets toe. Adoptie is vaak een jarenlang traject, net als het fertiliteitstraject waar diegene al een tijd middenin zit. Daar wil diegene waarschijnlijk niet eens aan denken, na alle ellende die hij/zij al voor zijn/haar kiezen heeft gekregen. En daarnaast, je probeert zwanger te worden van een kindje van jou en je partner… Een kindje met jouw genen… Adopteren is niet hetzelfde als zwanger zijn.
Uitspraken als: ‘Een leven zonder kinderen is ook leuk hoor!’ doen pijn, zeker uit de mond van iemand die wel kinderen heeft gekregen. Hoe weet je dat, als je zelf wel kinderen hebt? En als jij altijd hebt gedroomd van een huis met een tuin, voel je je dan getroost door de woorden dat een appartement op vijf hoog, zonder balkon, ook leuk is?
En wat kun je dan wel doen?
Aan een ieder die geen idee heeft hoe je iemand kunt steunen in dit traject: luister, leef mee, vraag er eens naar of zeg gewoon eerlijk dat je geen idee hebt hoe je moet reageren of dat je je niet kunt indenken hoe het voor diegene moet zijn. Want dat kon ik namelijk ook niet, toen ik het zelf nog niet had meegemaakt.
Mama-Ri 