Het was januari toen wij, vol ongeloof, een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Trots als een pauw vertelden wij onze naasten direct dat jij in mijn buik groeide. Het was spannend en nog zo pril, de eerste afspraak voor een echo leek maanden te duren. Op verschillende echo’s was niets anders te zien dan een energieke baby, die wat aan de kleine kant leek, maar waarover geen enkele zorg leek te bestaan.
Na 14 weken sloeg onze roze wolk om in een donderwolk. De NIPT uitslag toonde aan dat jij zo’n ernstige aandoening zou hebben, dat jouw lichaam niet met een lang leven verenigbaar zou zijn. We werden in een sneltrein geduwd waarvan we het eindstation nooit hadden willen bereiken. Onderzoeken volgden elkaar op en de grond leek steeds een stukje verder onder onze voeten vandaan te zakken. Waar we eerst nog vast hielden aan een medische misser, bleek deze hoop uiteindelijk tevergeefs. Jij bleek zo ernstig ziek dat jouw leven, zo kort als het zou zijn, een grote lijdensweg zou worden.
Een onmenselijke lijdensweg die ons heeft doen besluiten, jou dit te besparen. Wij stonden voor het meest afschuwelijke dilemma waar een ouder voor kan komen te staan. Veel te vroeg maakte jij ons, na 16 weken en 2 dagen, voor de tweede keer papa, mama en werd J. grote zus.
De week die volgde hebben wij jouw afscheid zo mooi mogelijk geprobeerd te regelen. Met onze familie om je heen hebben we afscheid van je genomen, terwijl je zo welkom was in ons leven. We moeten verder zonder jou, maar hoe… Dat weten we nu nog steeds niet.
Vandaag, 15 oktober, de datum waar we begin dit jaar zo ontzettend naar uitkeken. Al die tijd leek deze datum nog zo ver weg, maar vandaag staat hij toch echt voor onze neus. Deze periode had zo mooi moeten zijn, maar is nu overschaduwd door gemis en verdriet. Oktober heeft vanaf nu, voor altijd, een andere lading.
Lieve Lynn,
Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan je denken en over je praten. Er is geen dag dat ik je niet mis. Iedere dag zijn we toch even samen, want jij hebt je eigen plekje in ons gezin. Je grote zus is zo trots, maar zal helaas nooit samen met jou in de speeltuin spelen. Dagelijks komt ze even op jouw plekje, ze kijkt naar de foto’s, aait jouw urn of geeft je een ‘knuf en kus’ voordat we gaan slapen. Soms vraagt ze of ze ook even ‘naar de sterren’ kan, want daar ben jij. Hoe leg ik een peuter uit dat dat niet kan? Het is zo ingewikkeld, zo oneerlijk. Wat hadden we deze boze wereld graag samen met jou overwonnen…
Ons tweede meisje, voor altijd bij ons…
We houden van je.
Liefs Papa en Mama
Mama-Ri 