Het kleine meisje in het grote bed

‘Het kleine meisje in het grote bed’ klinkt een beetje als de titel van een sprookje. De titel romantiseert de situatie nogál en dat was stiekem ook de bedoeling. Ik zal er niet omheen draaien: ons kleine meisje slaapt regelmatig in ons grote bed. ‘Jullies bed’ zoals ze het zelf noemt, ook wel gebruikt als trampoline, dat geen twee maar zelfs drie mensen een goede nachtrust biedt. En daar vindt niet alleen de pedagoog iets van, nee daar vindt de hele wereld iets van. En ik dus ook!

Sinds onze dochter een peuterbedje met open zijkant heeft, is het raak. Vrijwel iedere nacht komt ze één keer (niet meer en niet minder) haar bed uit. Soms is het 11 uur, dan brengen we haar nog wel terug, het is tenslotte niet altijd peutertijd, maar soms is het ook pas half 6 ’s ochtends. Het begon met een verhaal over een tijger in haar kamer en ‘ik ben zo bang’, het is inmiddels zo ver dat er complete meubels worden versleept en armen vol knuffels in ons bed worden geloosd om vervolgens tussen ons in te kruipen en heerlijk verder te knorren. Gelukkig staat ze niet iedere nacht met een verrijdbaar nachtkastje naast mijn bed, maar we hebben inmiddels wel wat nachtelijke avontuurtjes beleefd. Van een Ajax bal tot een Peppa Pig helium ballon en van een loopkarretje tot een pratende pop, wij delen ons bed met alles en iedereen. Nou ja… Bijna dan. Geen tijgers natuurlijk, dat begrijp je 😉

Nachtelijke avonturen

Gelukkig worden wij niet iedere nacht door dit soort taferelen verrast. De volksverhuizing vindt zeker niet dagelijks plaats, maar het meisje zoekt wel iedere nacht naar ‘jullies’ grote bed. Natuurlijk werden we hier aan het begin wakker van en we hebben ook echt wel, volledig volgens de boekjes, ons best gedaan om haar terug in bed te krijgen, dat hoort tenslotte zo. Ik kan je wel vertellen, het waren nog slechtere nachten dan iedere twee uur een huilende baby voeden. Om tot een uur of 4 koud en chagrijnig naast een opstandige peuter te zitten die op alle mogelijke manieren dat bed uit probeert te komen, is niet mijn hobby. Daar zat ik, ongeveer radeloos te zijn, met spijt van m’n kruin tot aan m’n tenen dat ik dacht dat ze wel klaar zou zijn voor een peuterbed. En dan gewoon de dag erna weer de hele dag moeten werken. Nee. Niet te doen. En waarom zou ik eigenlijk?

‘Mijn plekje in jullies bed’

Inmiddels zijn we op het punt dat het kleine meisje via het voeteneind tussen ons door kruipt en op ‘mijn plekje in jullies bed’ onder de dekens kruipt, waarop wij soms pas uren later wakker worden met een paar lange, blonde lokken of koude voeten in ons gezicht. Ik bedoel maar, we hebben niet eens meer in de gaten dat ze tussen ons in kruipt. Maar toch, als ik velen mag geloven, moet ik haar toch écht terugbrengen naar haar eigen bed. Oftewel ik zal een bewegingsmelder moeten kopen om wakker te worden van de wandelende peuter, ik heb er zelf alleen geen last van, maar ja de buitenwereld wel.

Vrijwel iedereen lijkt en mening te hebben over wat wel en niet hoort, over hoe het perfecte leven en dan vooral het perfecte ouderschap er uit zou moeten zien. Als het bij ons niet zo gaat, gaat het bij niemand zo, lekker zwart-wit en dan graag nog extra onderbouwd door het feit ‘dat het vroeger ook zo ging’ en ‘wij zijn er ook groot mee geworden’. Dat moet ik dan maar aannemen.

En vertel, wat vinden jullie daar nou eigenlijk van? Kind wel of niet bij jullie in bed? En wat zijn wij toch een vreselijk slechte ouders hè met een peuter van drie tussen ons in… Nou ik zou zeggen: Slaap lekker allemaal, van mijn part op z’n kop op de bank, met het hele gezin, plus 3 katten en een kip. Kijk maar even wat jullie fijn vinden, dan doe ik dat ook!