Het meisje met vleugels

In het prille begin van onze relatie, ver voordat onze dochter geboren mocht worden, kwam het eerste meisje in ons leven. Onze eerste gezingsuitbreiding: een ieniemini donzig vogeltje van een paar weken oud. Net aan zelfstandig en nog een hele ontwikkeling voor zich, was zij mijn lichtpuntje in een roerige periode. Onze Party is een kleine clown met vleugels, een feestje voor het oog (helaas niet voor het oor) en later werd zij het kleine zusje met veren. Een niet te missen onderdeel van ons gezin: het meisje met vleugels.

Je zou het misschien niet verwachten, maar de opvoeding van een jonge papegaaiachtige komt redelijk overeen met het opvoeden van een baby: ze poepen continu en overal, eten als een stel wilde hyena’s en als het ze niet zint, dan gillen ze de hele boel bij elkaar. Schaamteloos en dwars door jouw telefoongesprek heen, alsof het hele huishouden om hen draait. En dat doet het ook.

We zijn inmiddels al wat jaren verder, Party wordt bijna 7 en heeft er sinds ruim 3 jaar ‘een zusje’ bij. ‘Een zusje’, ons tweede meisje, onze dochter dus. Dat we haar ‘een zusje’ noemen is precies de manier waarop we haar hebben geprobeerd te betrekken bij de grote verandering die komen ging. Waar zij eerst alle aandacht kon opeisen, zouden de rollen nu toch wel ietwat gaan veranderen. Even bij je in bad duiken of onder de douche komen zitten, wordt redelijk lastig als je een baby boven water moet zien te houden. En zo opvallend als haar verendek, zo goed kan ze zich verstoppen. Onder kasten, in de sokkenla (waar ze alle sokken uit gooit), tussen de kussens van je bank of slapend onder de dekens van je tweepersoonsbed. Verstoppertje spelen met een peuter is er niks bij. Om nog maar niet te spreken over de gevaren die er schuilen in een vogel die over de grond loopt en een dreumes die op diezelfde grond haar eerste stapjes zet. Zoals ik al zei, een altijd aanwezig onderdeel van ons gezin.

Vanaf het moment dat mijn buik begon te groeien, knuffelde ik niet alleen meer met Party of met mijn buik, maar zij ook met elkaar. Zo’n bewegende babybuik zorgde er regelmatig voor dat ze er (letterlijk) vanaf werd geschopt door de baby herself. Mooi om te zien hoe dieren een zwangerschap aanvoelen terwijl je het ze niet uit kunt leggen. Wanneer ik op de bank plofte, zocht ze direct haar warme plekje op.

Tijdens de bevalling, die zich ongepland in ons heerlijke bubbelbad voortzette, zat zij naast mij op de wastafel. Waar ik totaal in mijn bevalbubbel de vreselijke rugweeën probeerde op te vangen, attendeerde de verloskundige ons erop dat de vogel volgens haar mee zat te puffen. En ze had gelijk. Ik moest hiervoor even uit mijn bevalbubbel proberen te kruipen om goed te begrijpen wat mijn verloskundige zojuist zei. Naast mij zag ik mijn kleurrijke meisje op mijn ritme schattige, piepende geluidjes maken. Tijdens een helse weeënstorm was dit wel even een momentje om keihard in lachen uit te barsten. En door met puffen… Dit is nou een bijzonder voorbeeld van wat papegaaiengedrag inhoudt. Papegaaien zijn intelligente wezens met empathisch vermogen en de geestelijke vermogens van een peuter. Je kunt ze van alles leren en ze voelen dit soort zaken dan ook haarfijn aan. Prachtig, als je het mij vraagt. Zo prachtig dat wij haar zelfs een plaatsje op het geboortekaartje hebben gegeven.

Maar, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, er is ook een keerzijde. Papegaaien hebben scherpe snavels en vrouwtjes kunnen zo nu en dan behoorlijk hormonaal zijn . Ze verdedigen dan met gevaar voor eigen leven hun nest, ook al hebben ze helemaal geen nest. Leuk dat instinct. Hoewel… Dat verstoorde instinct heeft ook voor dit soort prachtige plaatjes gezorgd. Toen onze dochter net geboren was, was Party niet bij haar weg te slaan. Toen zij iets ouder werd, was het speelgoed met geluidjes maar al te interessant. En nog wat maanden later aten zij samen, op Party’s manier, een boterhammetje. Inmiddels is onze dochter 3 jaar en zijn de meisjes totaal op elkaar ingespeeld. Party wordt geroepen als we gaan eten en Party’s kooi krijgt een kus als we vertrekken. Party wordt gezocht en we kijken altijd uit dat we niet op haar gaan staan (of dat de hormoonbom in onze tenen bijt).

De een heeft gewoon een hond, de ander gewoon een kat. Doe ons maar gewoon een tamme, gekke vogel, maar de volgende dan wel graag zonder stembanden en met een stompe snavel 😉 .

Mama-Ri schrijft (meestal met een grote knipoog) over het ouderschap in de breedste zin van het woord en is te volgen op Facebook: Mama-Ri, Instagram: @mama.ri89 en op www.Mama-Ri.blog.