Dierenliefde en kinderlogica

Prachtig vind ik het om te zien. Niet alleen hoe kinderen reageren op dieren, maar evengoed andersom. Hoe een hond die qua hoogte oog in oog staat met mijn kleine meisje, luistert als zij roept dat hij de bal moet loslaten. Hoe zij diezelfde hond gewoon opzij duwt als zij diezelfde bal even op wil pakken. Hoe graag onze tamme Lori bij haar komt kijken wat ze aan het eten is en hoe lief ze de kooi kust als we gaan slapen. Hoe graag zij helpt met het schoonmaken van het aquarium en ook deze een kus geeft als het bedtijd is. Hoe zij ‘Slaap kindje slaap, daar buiten loopt een…’ afmaakt met ‘Loes snoepjes geven’ na een dagje spelen met Ome Mike, Tante Rummy en hun poes Loes. Zonder enige twijfel durf ik te zeggen: onze dame is een dierenvriend.

Het kon ook eigenlijk niet anders.

Onze Lori was voor ons ons eerste meisje. Van jongs af aan groot gebracht en nu dus ontzettend tam: eet mee, doucht mee, doet alles mee. Tot grote verbazing van de verloskundige zat Party naast mij mee te puffen tijdens de bevalling. Ook op het geboortekaartje mocht Party niet ontbreken en tijdens de kraamweek was zij overal getuige van. Onze kleine clown heeft een gigantische kooi binnen (waar ze overigens bijna nooit in zit) en we hebben het kozijn in de keuken vervangen om daar een kooi voor buiten tegenaan te kunnen plaatsen. Noem het belachelijk, wij noemen het zorgen voor ons beestje. Dierenliefde, wat we onze dochter gelukkig hebben meegegeven.

Shadow, de hond van Ome Don

Mijn zwager heeft een hond. Een grote, zo een die direct bestempeld wordt als levensgevaarlijk. Zo een die op zijn rug laat paardje rijden, die mijn dochter helemaal aflikt (en andersom), die haar opvangt onder aan de glijbaan en die samen met haar op zijn rug door het gras rolt. Zo eentje die uit enthousiasme onze kleine meid keihard omver rent, waarna zij lachend weer op staat en achter hem aan gaat. Zo’n gevaarlijke, zo’n simpele kindervriend.

Loes, Loes en nog eens Loes

Ome Mike en tante Rummy hebben twee katten, ik verspreek me, twee ‘Loezen’. Eigenlijk Banjer en Loes, maar sinds mevrouw een beetje gericht is gaan praten, heten alle katten Loes. Niet poes, maar Loes. En wat zij niet weet, is dat Loes nou juist de kat is die direct wegrent als hij haar ziet. Wat betekent dat ze uren met Banjer knuffelt, hem nog altijd tegen de haarrichting in aait en hem vetmest met kattensnoepjes terwijl ze hem Loes noemt. Banjer maakt het niets uit, die weet precies dat er snoep (koek, brood, chips) te halen valt als onze dame zijn territorium betreedt.

En alle andere dieren…

Niet alleen deze bekende dierenvriendjes overspoelt zij met haar liefde, ook alle andere dieren trekken direct haar aandacht.

Zit er een vogeltje in de tuin dan gooit ze het liefst haar brood er naar toe. Ook haar koekje geeft ze liever aan de eendjes in het park, dan dat ze hem zelf op eet. Alle hondjes die we tegen komen, ook al lopen ze aan de andere kant van de straat, moeten even door onze dierenvriend geaaid worden. Wat wij hierin erg belangrijk vinden is dat ze leert dat je niet alle dieren zomaar kunt aaien, dat niet alle dieren haar belachelijke kapriolen accepteren zoals zij dat gewend is. Wij geven haar mee dat je dat altijd even aan het baasje moet vragen. Dus rent zij stuiterend van blijdschap op een hond en zijn eigenaar af en zegt: ‘vragen?’ waarna ze hem het liefst meteen bespringt. Uiteraard doen wij ons best om het antwoord van het baasje af te wachten, als mevrouw al tot de conclusie is gekomen dat ook deze hond ‘Ah zacht’ is. ‘Knufffff’ en het leven gaat weer door.

Aan haar oog der dierenliefde ontgaat geen enkel dier. We rollen door het gras met een pitbull, vechten om de bal met een XL Duitse Herder, trekken poezen aan hun staart, proberen karpers uit het aquarium te pakken. MAAR…

Als er een lieveheersbeestje op de glijbaan zit, gaan we daar de rest van de middag niet meer vanaf…

Kinderlogica 😉