Een van de dingen waar ik al naar uitkeek voordat ik kinderen had, was het eerste Sinterklaasfeest met een kleintje. Vorig jaar was het dan eindelijk zo ver. Bijna 1 was onze dame toen haar eerste Sinterklaasfeestje aanbrak. Oh wat was het fantastisch, en dan vooral voor ons. Natuurlijk snapt zo’n kleintje er op die leeftijd nog helemaal niks van, wat had ik dan gedacht.
De intocht begon al typisch. Met een kinderwagen in een enorme mensenmassa, dat is op zich al wat ongemakkelijk. Laat staan bij -5°, om half 10 ‘s ochtends en dat alles met een krijsend kind. Voordat die ‘Pakjesboot nummer zoveel’ de haven binnen kwam, waren wij al lang en breed thuis. Enig was het. Niet dus.
Dit jaar was het gelukkig een ander verhaal. Samen met haar neefje en nichtje stond ze te glunderen aan de kade. Reuze interessant vindt ze het, ook al snapt ze er waarschijnlijk nog niets van. Bij thuiskomst werden de pepernoten eerst voorzien van de naam ‘Piet’ wat later werd vervangen door ‘Pépé’.
Het volgende Sinterklaashoofdstuk: je schoen zetten.
Daar zaten we dan. De eerste keer haar schoen zetten. Terwijl zij ons aankijkt of we gek zijn, zingen wij braaf door en dat is eigenlijk best grappig. Vol bewondering kijkt ze hoe wij liedjes zingen voor onze schoen, terwijl zij benoemt van wie deze schoenen zijn en ook even checkt of haar maat er toevallig tussen zit.
De volgende ochtend komt er al een klein stukje meer begrip. Begrip in de zin van, dit is eigenlijk best leuk. ‘Pééépééé’ all over the place. Waar ik zou verwachten dat ze meteen dat cadeautje uit haar schoen grist, gaat zijn op haar dooie gemak pepernoten zitten eten op de grond. Ondertussen doen wij net of we super blij zijn met onze chocoladereep en douchegel, die ik overigens gister nog in de voorraadkast heb gezien. Maar ach, zij heeft toch niets door, met haar mond vol pepernoten. En na het uitpakken van haar eigen cadeautje, heet deze puzzel inmiddels ook ‘Piet’.
Het kwartje begint te vallen. Maar waar?
Zo verstrijken de dagen en komt het heerlijk avondje steeds dichterbij. Bij de plaatselijke speeltuin wordt nog een leuk feestje georganiseerd, waar ons blije meisje de dansvloer schaamteloos aanveegt onder toeziend oog van Oma en Mama. Zo ook het weekend voor 5 december, op papa’s werk. De meeste kindjes zitten rustig te kleuren of spelen met een ballon. Die van ons rent van de ene naar de andere kant, schopt nog een voorbij vliegende ballon opzij, kust en knuffelt andere kindjes en gaat bij een willekeurige mama op schoot hangen. Het maakt haar niets uit: feest is feest en ze hebben er ‘pépé’s’. Heel veel zelfs.
Die zelfde avond vieren wij Sinterklaas met de hele familie. Er vanuit gaande dat dit verhaal zich zou herhalen, was het een flinke domper dat er een jammerende, gloeiendhete dame om mijn nek hing. Te veel prikkels? Ziek van alle ‘pépé’s’? Wie zal het zeggen.
En dan vandaag, de officiële 5 december, strooit er niemand meer in een of andere hoek, kan ik geen letter van banket meer zien, geen bergen suikergoed en ook geen ‘pépé’s’, hoef je niet te komen kijken wat ik in mijn schoentje vind en klinkt er ook geen rommel de bommel gestommel meer op de zolder. Vandaag is Sinterklaas dan écht jarig, maar hebben wij de feestvreugde al dubbel en dwars achter de rug. Vandaag eten we pannenkoeken met opa en maken we er op die manier nog een klein feestje van.
En dan nu…
Op naar haar 2e verjaardag, Kerst,oud en nieuw en naar Sinterklaas 2020. Ik ben nu al benieuwd hoe we het grote Sinterklaasfeest dan zullen beleven.
Mama-Ri 