Afscheid met een lach en een traan

Urenlange wandelingen hebben we met je gemaakt. De kilometers die jij ons van gemak hebt voorzien, zijn ontelbaar. Weer en wind hebben we samen getrotseerd. In de regen hield je haar droog en in de zon zorgde jij voor schaduw. Als baby lag ze in jouw bedje, later kon ze de hele wereld bekijken vanuit jouw schoot, ze heeft bij je geslapen, gelachen, gehuild en gespeeld en nu… Is ze je zat!

Daar sta je dan. In een eenzaam hoekje in de woonkamer. Het hoekje waar je de afgelopen tweeënhalf jaar vrijwel dagelijks uit werd gereden om op pad te gaan voor een nieuw avontuur. Van korte ritjes naar de supermarkt tot lange wandelingen in de natuur en van dagjes dierentuin tot vakanties, je bent overal bij geweest en was dan ook altijd van onschatbare waarde. Maar helaas, jouw beste tijd is wel geweest. Ook al zou je best nog wat jaartjes (of kindjes) mee kunnen, je staat daar nu maar een beetje stof te happen.

Afscheid nemen

Echt afscheid van je nemen, wil ik niet. Ik vond het juist zo fijn dat je niet alleen mijn dochter, maar ook mijn complete weekboodschappen mee naar huis kon sjouwen. Ook zo ideaal dat je altijd een slaapplek bij je had, wanneer onze slaapkop weer toe was aan een dutje. En oh wat was het leven makkelijk toen ons ongeleide projectieltje gewoon bleef zitten waar ze zat.

Keihard ingeruild

Maar helaas, jij, onze ideale kinderwagen, je bent niet goed genoeg meer voor onze kieskeurige dame met haar uitgesproken mening. Ze is tenslotte al tweeënhalf. Ze vindt zelf dat ze prima kan lopen, rennen zelfs. Stilzitten is voor baby’s en slapen doen we ook niet meer overdag. Jouw vervanger moet overal mee naar toe, zelfs die paar meter van de voordeur naar de auto.

Dag fijne kinderwagen, je bent keihard ingeruild. Een nieuw tijdperk is aangebroken, het tijdperk van de loopfiets….